Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

ΤΟ 2010 ΑΠΕΔΕΙΞΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΟΙΟ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΟΤΙ ΤΟ ΚΑΡΑΒΙ ΑΡΜΕΝΙΖΕΙ ΣΤΡΑΒΑ ΚΑΙ ΠΑΕΙ ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΓΙΑ ΒΥΘΙΣΜΑ…

Δεν πέρασαν παρά μόνο λίγα εικοσιτετράωρα από την λήξη της συνεδρίασης της βουλής για τον προϋπολογισμό και την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση. Ακούγοντας κανείς τις τελευταίες ομιλίες των αρχηγών και πρωτοκλασάτων στελεχών των κομμάτων –μη κομμάτων ( τα ίδια γενικόλογα κι ανούσια κονταροχτυπήματα) , του ερχόταν αμέσως στο μυαλό ότι:
Έπρεπε να περάσουν τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια ( ιδιαίτερα τα τελευταία 20 ) με το τέλος του διπολισμού, για να καταλάβουμε το ανεπαρκές του πολιτικού προσωπικού που διέθετε και διαθέτει η χώρα. Κι αυτό φάνηκε καθαρά τώρα με την οικονομική κρίση που είναι κρίση της δημοκρατίας και του πολιτειακού συστήματος.
Στην χώρα επιχειρείται «μεταπολίτευση», δίχως αλλαγή στις πολιτικές σχέσεις και δίχως την συμμετοχή του ελληνικού λαού. Πρόκειται, δηλαδή, για μια μορφή πραξικοπήματος της κυρίαρχης πολιτικής τάξης, με την στήριξη των διαπλεκόμενων παραγόντων.
Η κρίση δανεισμού είναι το τέχνασμα για την δημοσιονομική προσαρμογή, που επανεντάσσει την χώρα στην ΕΕ, αλλά σε ένα σημαντικά χαμηλότερο οικονομικό και πολιτικό επίπεδο.
Η πρώην «ισχυρή Ελλάδα» βαλκανοποιείται εκ νέου (χάνοντας δύο σημαντικές γι αυτήν ιστορικές περιόδους) και πλέον θα αντιμετωπίζεται γεωπολιτικά και γεωστρατηγικά ως τμήμα των Βαλκανίων και όχι ως φορέας του δυτικού εκσυγχρονισμού στην περιοχή.
Η καταστροφή της λούμπεν μικροαστικής τάξης θα σημάνει και την διάλυση των φορέων της όπως εξελίχθηκαν δηλ ΠΑΣΟΚ & ΝΔ.
Ακόμη όμως και την ώρα της αποκάλυψης της αλήθειας, του ότι δηλαδή το πρότυπο της μεταπολίτευσης ήταν γυμνό (όρα στο Οικονομία πήλινων ποδιών που την ονόμασε το 1985 ο Μιχ Χαραλαμπίδης) είχαμε την επίδειξη μιας υψηλού επιπέδου ανευθυνότητας και τυχοδιωκτισμού από την μεριά των ενόχων.
Του λεγόμενου πολιτικού κόσμου. Λέω «λεγόμενου» γιατί δεν θέλω να προσβάλω την έννοια της πολιτικής.
Η κρίση, η υπερχρέωση της χώρας έχει τα δικά της χαρακτηριστικά στην χώρα μας που την διαφοροποιούν σε σχέση με τις άλλες χώρες.
Η υπερχρέωση είναι προϊόν της ανικανότητας και της διαφθοράς του παλιού (όχι με την ηλικιακή έννοια) πολιτικού προσωπικού. Κατά τη γνώμη μου το πρώτο, η ανικανότητα τους, τροφοδοτεί το δεύτερο, την διαφθορά.
Υπάρχει όμως και η άλλη διάσταση. Η εξωτερική τοκογλυφία.
Όμως εξωτερική τοκογλυφία και εσωτερική κακιστοκρατία και κλεπτοκρατία είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Έτσι, νέοι πολιτικοί πρωταγωνιστές αλλά και η νέα κοινωνία πολιτών νομιμοποιούνται να θέσουν τα εξής ζητήματα προς τις δύο όψεις.
Προς μεν την κλεπτοκρατία την επιβολή ενός πολιτικού φόρου. Να επιστρέψουν τα κλοπιμαία όσοι ιδιοποιήθηκαν το δημόσιο χρήμα. Η ψηφιακή εικόνα αυτής της κάστας είναι ορατή.
Όσον αφορά την εξωτερική τοκογλυφία απαιτείται ανάλογη αντιμετώπιση της.
Η Ελλάδα του 2010 έπρεπε να δανείζει αντί να δανείζεται.
Δυστυχώς την πλέον ευνοϊκή, από την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, ιστορική περίοδο η χώρα βρέθηκε και βρίσκεται ΑΚΕΦΑΛΗ.
Επιβλήθηκε εξωθεσμικά η κακιστοκρατία σε όλους τους τομείς. Οι συλλαβίζοντες εκπρόσωποι.
Η κοινωνία των πολιτών θα δώσει το 2011 τη λύση έτσι κι αλλιώς εδώ που φθάσαμε.

ΜΠΟΣΤΑΝΙ - 10:41 π.μ.- 24/12/2010---------------Ger