Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

Τα νυχτοπερπατήματα και οι τρελοί χοροί της Ζωής Κωνσταντοπούλου (ΦΩΤΟΣ)

Προφανώς και δεν υπάρχει στην απάντησή της .... 27 χρόνια ελεύθερο επάγγελμα δικηγόρου, τρία χρόνια πολιτικός, πενήντα τόσα άνθρωπος...................... Αλλά αυτά είναι αλλού παπά ευαγγέλιο ....για τους αυτοπροσδιοριζόμενους καθαρούς !!!
 Ζωή
Την Ζωή Κωνσταντοπούλου τη γνωρίσαμε στη Βουλή και μάλιστα και ως πρόεδρο αυτής. Υφος αυστηρό, στιλ ανάλογο. Πλέον τα βουλευτικά και προεδρικά αξιώματα ανήκουν για εκείνη στο παρελθόν και προφανώς και η ίδια νιώθει πιο χαλαρά για να βγει και να διασκεδάσει με φίλους.
Ο φωτογραφικός φακός του Down Town την εντόπισε το προηγούμενο Σάββατο, 19 Δεκεμβρίου στο Βοτανικό όπου εμφανίζονται η Ελευθερία Αρβανιτάκη και ο Νίκος Πορτοκάλογλου.
Μαζί με την παρέα της και με το κέφι να περισσεύει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ήπιε χόρεψε, διασκέδασε...

Ο ευρωπαϊκός ΣΥΡΙΖΑ κι η νεοδημοκρατική μιζέρια

 ΤΟΥ ΚΛΕΑΡΧΟΥ ΤΣΑΟΥΣΙΔΗ
 Νά που αλλάζει η Ευρώπη! Κι αυτή η μεταμόρφωση έχει και συριζαίικο χνάρι.
Όμως η εγχώρια τηλεκατευθυνόμενη παραπληροφόρηση, αντί να αφουγκράζεται αυτά που συνέβαιναν στη Μαδρίτη και κρατούσαν στο πόδι τους νεοφιλελεύθερους ηγέτες από το Βερολίνο ώς το Λονδίνο, ασχολιόταν με τον Άδωνι και το επαπειλούμενο σάλτο του.
Η αλληλουχία των τριών αντιδεξιών ανατροπών σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία, προοιωνίζεται -αν μη τι άλλο- μια γενικότερη αλλαγή, αλλά αυτοί, στη Ν.Δ., τον χαβά τους. Η ανομοιογένεια αυτού του συνονθυλεύματος και ο τάχαμου εκσυγχρονιστικός προσανατολισμός του φάνηκαν στην ψηφοφορία για το Σύμφωνο Συμβίωσης. Μόνο 19 νεοδημοκράτες βουλευτές ψήφισαν το αυτονόητο, 29 ταυτίστηκαν με το ομοφοβικό «όχι» της Χρυσής Αυγής και 27 απαξίωσαν να παραστούν, δηλαδή φοβήθηκαν να ψηφίσουν...
Ένα κόμμα - τρεις γραμμές ή τρία κόμματα σε ένα;
Η όλη προεκλογική περίοδος για την ανάδειξη του νέου προέδρου της Ν.Δ. ήταν μονοθεματική: στόχος ο Αλέξης Τσίπρας! Μόνο για την έκδοση -με τον αραμπά- των αποτελεσμάτων τους δεν τον κατηγόρησαν ακόμη. Στις 11 Ιανουαρίου (ή όποτε βγουν τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου) θα δούμε πώς θα (υπο)δεχτούν τον νικητή οι χαμένοι. Το πρώτο καμπανάκι ήρθε από τον κ. Μπαλτάκο.

Το αριστερό τόξο

Όταν τον Ιανουάριο του '15 ο Αλέξης Τσίπρας έλεγε ότι στόχος είναι «να αλλάξουμε την Ευρώπη», κατηγορήθηκε -όχι μόνο από τα δεξιά- για αλαζονεία. Μήπως έβλεπε μακρύτερα;
Η εκτίναξη των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ τον έφερε μεν στην κυβέρνηση, αλλά το εκλογικό σύστημα ήταν αυτό που τον διευκόλυνε και που «πρόδωσε» τη δεξιά και τη συνιστώσα της, το ΠΑΣΟΚ των Παπανδρέου - Βενιζέλου.
Αντίθετα, σε Πορτογαλία και Ισπανία βλέπουμε (έγινε ήδη στην πρώτη) την αναβίωση ξεχασμένων συμμαχικών σχημάτων της Κεντροαριστεράς με την Αριστερά. Ίσως διότι εκεί οι σοσιαλιστές δεν κατέρρευσαν πλήρως.
Τα δυο ενδεχόμενα στην Ισπανία (κυβέρνηση μειοψηφίας της Δεξιάς ή -επίσης μειοψηφίας- της Κεντροαριστεράς/Αριστεράς) ενδέχεται να οδηγήσουν σε νέες εκλογές. Με μάλλον θετική για την όλη Αριστερά πρόβλεψη.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, στις δυο χώρες της Ιβηρικής η ωριμότητα/ορμή των αριστερών κομμάτων και ο αναπροσανατολισμός των σοσιαλιστικών οδηγούν σε ισχυρό αντιδεξιό μέτωπο. Κάτι που τον Φεβρουάριο θα γίνει, όπως όλα δείχνουν, και στην Ιρλανδία. Τότε: ο ενοχλητικός Αλέξης Τσίπρας δεν θα είναι πλέον μόνος εναντίον των 27, Γαλλία και Ιταλία, που άρχισαν να αντιδρούν (για τους δικούς της λόγους η καθεμιά), θα ενισχύουν έστω και α λα καρτ ένα μειοψηφικό ακόμη μέτωπο απέναντι στον καταπιεστικό Βορρά, το πετσοκομμένο δικαίωμα αρνησικυρίας σε θέματα που άπτονται βασικών αρχών της «Ενωμένης» Ευρώπης θα επανακτήσει μέρος της ισχύος του.
Τι λείπει;
Λείπει η ελληνική Κεντροαριστερά. Και δεν τοποθετώ στον χώρο τον Φώτη Κουβέλη και τους συν αυτώ, διότι βρίσκονται πλέον στο πλάι της Αριστεράς.

Ποια Κεντροαριστερά;

Αναφέρομαι στο εναπομείναν ΠΑΣΟΚ και το ιδιόρρυθμο Ποτάμι. Το δεύτερο (όπως έδειξε κι η ταύτισή του με τους δεξιοκεντρώους Ciudadanos, το ανάχωμα δηλαδή για τη συγκράτηση των δεξιών ψήφων στην Ισπανία) προφανώς έχει κρίση ταυτότητας έπειτα από την εκλογική ήττα και η επιβίωσή του -στον κεντρώο έστω χώρο- κατέστη δύσκολη λόγω Ένωσης Κεντρώων... Γενικά υπάρχει αμηχανία για το πολιτικό κενό που αναζητά για να τρυπώσει.
Στο ΠΑΣΟΚ, η διακυβέρνηση από τον Γιώργο Παπανδρέου και η εν συνεχεία συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ. και το ΛΑΟΣ έφεραν την αποστασιοποίηση από τον φυσικό του χώρο. Η νέα ηγεσία, της κ. Γεννηματά, γέννημα συμβιβασμών και με το στίγμα της προσωρινότητας, δεν τολμά ακόμη να απογαλακτιστεί από το άτυπο δεξιόπνευστο μόρφωμα που καθιέρωσαν οι κ.κ. Σαμαράς - Βενιζέλος.
Από την άλλη, οι σπασμωδικές κινήσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην οποία ούτε για θέσεις μίλησαν ακόμη, ούτε για την... πατρίδα, ούτε καν για τους λόγους της τριπλής ήττας, καλλιέργησαν μια συσσωρευμένη μιζέρια που κατατείνει στον κατακερματισμό της και τη διαρκή προσωρινότητα των ηγετών της. Αλλά τα πολιτικά κενά καλύπτονται ταχύτατα.
Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να εξαντλήσει κάθε δυνατότητα διαλόγου με την όποια Κεντροαριστερά, όσο κι αν αυτό δείχνει προς το παρόν ανέφικτο και όχι με δική του ευθύνη. Η ύπαρξη ενός μεγάλου δημοκρατικού μετώπου είναι ζητούμενο και θα γίνει επιτακτική ανάγκη όταν έρθει η ώρα της απλής αναλογικής.
Η ανατροπή, τότε, θα αποκτήσει μια διαρκή αντιδάνεια φύση διεισδύοντας στον όλον ευρωπαϊκό ιστό που πριν από ένα μόλις χρόνο ανατρίχιαζε στην ιδέα μιας αριστερής κυβέρνησης.