Η υπέρτατη θυσία: Δεν έκανε χημιοθεραπεία για να γεννήσει υγιές μωρό!

Είναι η ιστορία της Τζένι Λέϊκ η οποία είπε όχι στην χημιοθεραπεία για να γεννηθεί το μωράκι της υγιές και χωρίς κανένα πρόβλημα. Εκείνη, άφησε την τελευταία της πνοή 12 ημέρες αργότερα...

Η Τζένι Λέϊκ έφυγε ένα μήνα πριν κλείσει τα 18 της χρόνια. Είχε χτυπηθεί από καρκίνο στον εγκέφαλο και την σπονδυλική της στήλη. Λίγο πριν γίνουν οι διαγνώσεις έμαθε ότι είναι έγκυος.
Όταν οι γιατροί της είπαν ότι η χημιοθεραπεία ήταν η μόνη λύση τους ρώτησε για τις παρενέργειες στο μωρό. Και εκείνοι της είπαν ότι θα είναι μεγάλες. Μπορεί και ανεπανόρθωτες.
Δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. "Μπορεί εγώ να μην τα καταφέρω", είπε στους γονείς της, "αλλά θέλω το μωρό μου να γεννηθεί υγιές."
Προς το τέλος και ενώ η Τζένι έμπαινε στις μέρες της, έγινε η εισαγωγή της στο νοσοκομείο. Στις 09/11 γέννησε ένα υγιέστατο αγοράκι.
Οι δυνάμεις της πλέον την είχαν εγκαταλείψει. Ξαπλωμένη στο κρεβάτι ζήτησε από τη νοσοκόμα να σκύψει προς το μέρος της. Και της ψιθύρισε στ' αυτί:

"Εγώ το χρέος μου το έκανα. Νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Το παιδί μου θα έχει την καλύτερη τύχη", και ξεψύχησε.

Τώρα ο μικρός Τσάντ - Μαϊκλ μεγαλώνει στην αγκαλιά της γιαγιάς του, της μητέρας της Τζένι, η οποία έφερε 8 παιδιά στον κόσμο και έχασε το μικρότερό της. Κι όμως κάθε φορά που την ρωτούν για την δραματική αυτή ιστορία εκείνη επιμένει να λέει ότι δεν πρόκειται για δραματική ιστορία, αλλά για την υπέρτατη θυσία ενός ανθρώπου για το σπλάχνο του.

Ευτυχισμένο το νέο έτος; Τι ευχή να δώσω; Μια ψεύτικη ευχή;

Με αφορμή αυτό που διάβασα παραπάνω και είναι αναρτημένο σε τοίχο της Σεβίλης στην Ισπανία..... και μεταφράζεται :

 Η κοινωνία είναι κάπως έτσι:

Ο φτωχός δουλεύει

Ο πλούσιος τον εκμεταλεύεται

Ο στρατιωτικός φυλάει και τους δυο

Ο φορολογούμενος πληρώνει και για τους τρεις

Ο βαγαμπόντης ξεκουράζεται και για τους τέσσερις

Ο μπεκρούλιακας πίνει και για τους πέντε

Ο τραπεζίτης καταχράζεται και τους έξι

Ο δικηγόρος κοροιδεύει και τους επτά

Ο γιατρός σκοτώνει και τους οκτώ

Ο νεκροθάφτης θάβει και τους εννέα

Ο πολιτικός ζει στις πλάτες και των δέκα ...

Αναρωτήθηκα !!!!

Μήπως και  στη χώρα μου έτσι δεν εξελίχθησαν τα πράγματα και φθάσαμε εδώ που φθάσαμε;

Και αντί να βλέπουμε μια Ελλάδα, η οποία ανακτά τη θέση της στη Γεωγραφία και στην Ιστορία της περιοχής, και να έχει ένα ρόλο στην ευρωπαϊκή και στην παγκόσμια σφαίρα, δυστυχώς, δεν υπήρξε η πολιτική ως πρόβλεψη και βλέπουμε μια Ελλάδα της παρακμής. Κι αυτό γιατί η πολιτική υπήρξε ως μικρή διαχείριση και κύρια πελατειακή ή, απλώς, ως διαμοιρασμός των δημόσιων εσόδων – μια πολιτική μικρών οριζόντων, ας το πούμε έτσι... Tον τελευταίο καιρό, ζούμε την πολιτική ως επίλογο και, μάλιστα, ως έναν παρακμιακό επίλογο.

Τίποτα άλλο !!

                                                                                                                                     ger

OI ΠΙΟ ΠΙΣΤΟΙ ΟΠΑΔΟΙ ΤΟΥ ΕΦΡΑΙΜ (ΚΛΙΚ)...

Καλά Χριστούγεννα. Μια ψεύτικη ευχή;

Του Γρηγόρη Καλφέλη *

Μπορεί η ευχή «Καλά Χριστούγεννα» να έχει εφέτος ένα αληθινό νόημα;
Ή υποκρινόμαστε μεταξύ μας φρικτά και ασύστολα; Οταν η φτώχεια κτυπάει πλέον αλύπητα την πόρτα πολλών Ελλήνων;
Δεν ξέρω! Πολλοί λένε ότι η λαμπερή χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα είναι απλώς στοιχείο της κουλτούρας ή του τρόπου ζωής (lifestyle) τον οποίο ζούμε.
Αλλιώς, γιατί κάθε Δεκέμβρη, αν και δεν πιστεύουμε πραγματικά στον Αϊ-Βασίλη , υπάρχει ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο σε κάθε σπίτι, ακόμα και σε δημόσια μέρη;
Οπως και να έχει το πράγμα, μπορεί εφέτος η ευχή καλά Χριστούγεννα να σημαίνει τίποτε ειλικρινές; Οταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα έχουν αυξηθεί τόσο τρομακτικά οι φτωχοί, αυτοί που τρέφονται με τα συσσίτια, οι απόβλητοι, οι ζητιάνοι, αυτοί που σκύβουν στους τενεκέδες των σκουπιδιών για να πάρουν τα αποφάγια που πετάμε;
Φοβάμαι πώς όχι ! Και για την κατάντια μας αυτή μπορεί να ευθύνεται η πολιτική των δύο τελευταίων χρόνων, που αποδεκάτισε στην κυριολεξία τους πιο αδύνατους.
Μπορεί επίσης να ευθύνονται οι διεφθαρμένοι πολιτικοί και τα σκάνδαλά τους. Μπορεί, τέλος, να ευθύνονται οι κυνικοί συμπολίτες μας (γιατροί, δικηγόροι κ. ά.) που φοροδιέφευγαν και έκλεβαν το κράτος ασύστολα .
Ομως, το αποτέλεσμα μετράει! Και το αποτέλεσμα αυτό μας κάνει να μοιάζουμε φρικτά με την ταξική αμερικανική κοινωνία, που έχει 40.000.000 ανθρώπινα όντα, τα οποία διατρέφονται καθημερινά και εξαρτώνται απόλυτα από τα συσσίτια των δήμων (ή την ελεημοσύνη των πλουσίων).
Και αυτό, ίσως, μας παροτρύνει να θυμόμαστε πάντοτε την καταπληκτική ομιλία του πανέξυπνου προέδρου Κλίντον, όταν μιλούσε στους αντίστοιχους «γκετοποιημένους» αμερικανούς, πριν από μια δεκαετία, λέγοντας χαρακτηριστικά τα εξής:
«Οι περιθωριακοί και οι απόβλητοι ζουν σε έναν ξεχωριστό κόσμο. Δεν ψηφίζουν, δεν εργάζονται, δεν αναφέρουν τη διάπραξη των εγκλημάτων, δεν στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο και μερικές φορές δεν έχουν καν τηλέφωνο για να δέχονται τηλεφωνήματα».
Αραγε σε αυτή τη φοβερή κατάσταση θέλουμε να φθάσουμε; Και δεν είμαστε πολύ μακριά, αν λάβω υπόψη μου το συσσίτιο του Δήμου Αθηναίων στις 18 Δεκεμβρίου 2011 («To Βήμα»).
Ουρές ολόκληρες που περίμεναν υπομονετικά για μια μερίδα φαγητό. Ανθρωποι κατεστραμμένοι, που κάποτε είχαν δουλειά. Ο ένας επί δεκαεπτά χρόνια μουσικός παραγωγός στην ελληνική ραδιοφωνία. Ο άλλος εργάτης σε οικοδομές χωρίς δουλειά. Και τόσοι άλλοι!
Πώς μπορούμε, λοιπόν, να πούμε καλά Χριστούγεννα σε αυτούς τους συνανθρώπους μας που υποφέρουν;
Και από την αντίθετη πλευρά υπάρχει ένας άλλος λαμπερός και φοβερός κόσμος! Αυτοί που θα κάνουν πολυτελείς χριστουγεννιάτικες διακοπές στα διάσημα ελβετικά χιονοδρομικά κέντρα, οι βουλευτές που πλούτισαν και έβγαλαν (σύμφωνα με τον Τύπο) τα λεφτά τους σε ξένες Τράπεζες, οι τραπεζίτες και οι επιχειρηματίες (που δεν πλήρωσαν ούτε ένα τσακιστό ευρώ για την κρίση) και οι άπληστοι φοροφυγάδες που θα στρώσουν ένα πλούσιο χριστουγεννιάτικο τραπέζι.
Υπό αυτές τις συνθήκες ποια είναι η ελπίδα για το μέλλον; Ενα καινούργιο είδος αλληλεγγύης που γεννιέται στην πατρίδα μας, απέναντι σε αυτούς τους ταλαιπωρημένους Ελληνες που νοιώθουν υπαρξιακά χαμένοι, λόγω της κρίσης.
Εθελοντικές οργανώσεις, δίκτυα ανταλλαγής τροφίμων, κοινωνικά παντοπωλεία και άλλες δράσεις από ανθρώπους και φορείς που αναπληρώνουν- όσο μπορούν- το κατεδαφισμένο κράτος κοινωνικής πρόνοιας!
Παρόλα αυτά η ευχή καλά Χριστούγεννα εφέτος ειδικά, δεν θα είναι και τόσο αυθεντική! Γιατί;
Γιατί η απίστευτη εξαθλίωση που υπάρχει στη χώρα θα μας θυμίζει συνεχώς τους αξέχαστους στίχους του Παλαμά: «Σβυσμένες όλες οι φωτιές, οι πλάστρες μέσ’ στη Χώρα… Τα χέρια είναι παράλυτα και τα σφυριά παρμένα…» !
Τίποτε άλλο!

ΥΣ Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής στο Α.Π.Θ

Απεβίωσε ο Λευθέρης Αθανασιάδης

Πέθανε ο Λευτέρης Αθανασιάδης.
Ο πρώην Δήμαρχος Καβάλας άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο Καβάλας στις 5 τα ξημερώματα της Τρίτης από πνευμονικό οίδημα, σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες.
Η κηδεία του θα γίνει στον Ιερό Ναό του Αγ. Νικολάου .

Υπήρξες και παρέμεινες σ όλη σου τη ζωή πολιτικό ον με όλη τη σημασία της λέξης. Παρήγαγες πολιτική ακόμη και μέσα από τις συγκρούσεις με όλους αυτούς απέναντι τους καλαμοκαβαλάρηδες που ανέβηκαν στο καράβι όταν είχε μπουνάτσα. Το ότι η ανικανότητα και η αθλιότητα που τους κατείχε το βούλιαξαν ....αποδεικνύει αυτό που είπα παραπάνω . Σε χαιρετώ με αυτά τα λίγα λόγια . Και πάλι καλό ταξίδι..........
Ger

Στο ερώτημα: Και τώρα τι μέλει γενέσθαι; Η απάντηση είναι: Κοινωνία της Αντιδιαφθοράς

Στην ήδη πτωχεύσασα Ελλάδα βιώνουμε τώρα τελευταία μια διαρκή πρόκληση:

Οι αντικειμενικά αφερέγγυοι πολιτικοί μας, που πτώχευσαν την χώρα, να διεκδικούν μια ακόμη ευκαιρία για να σώσουν τον λαό από τις συνέπειες της πολιτικής τους.
Αυτό το δράμα που παρακολουθήσαμε τον τελευταίο καιρό , το βλέπουμε σήμερα να αναπαρίσταται μέσω της δημόσιας διαμάχης φατριών διαπλεκόμενων, στο πλαίσιο του εσωτερικού ανταγωνισμού στελεχών του πολιτικού συστήματος του δικομματισμού που μας κυβέρνησε όλα αυτά τα χρόνια. Χωρίς καμία εξαίρεση, παρακολουθούμε τους πτωχεύσαντες πολιτικούς να (αυτο)προβάλλονται σαν......παράγοντες σωτηρίας των «ασώτων» Ελλήνων .

Δυστυχώς όμως γι αυτούς, ο λόγος τους προδίδει την  πρεμούρα τους να περισώσουν το καθεστώς της κυριαρχίας τους που είναι:

Η άσωτη δομή με την οποία είναι άρρηκτα συνυφασμένη όχι απλώς η πολιτική τους ταυτότητα, αλλά και αυτή καθ’ εαυτή η κοινωνική τους ύπαρξη.
Κι εμείς, τι κάνουμε εμείς;

Αντί η κοινωνία, οι πολίτες, να μιλούμε για τη διαφθορά, και να προσπαθήσουμε να οικοδομήσουμε ένα ιστορικής σημασίας κίνημα Αντιδιαφθοράς, αποπροσανατολιζόμαστε, από μία πολυλογία, που έχει πάρει τη μορφή μιας ακατάσχετης φλυαρίας για το χρέος.

Η οικοδόμηση στη χώρα όμως «μιας οικονομίας εξαγωγής κεφαλαίων διαμέσου του χρέους»,  ήταν υπόθεση της δεκαετίας του ’80, του ’90, του 2000 έως χθες.

Αλήθεια!!.....  

Που ήταν όλοι αυτοί που σήμερα φλυαρούν;

Και όχι μόνο φλυαρούν, αλλά μας καλούν να αποσιωπήσουμε την Κλεπτοκρατική «Πολιτική» τους η οποία ήταν και η γενεσιουργός αιτία και ουσία του χρέους.

Κι εμείς;  τι πρέπει να κάνουμε εμείς;

Πρώτα και πάνω απ όλα να απαιτήσουμε  να μπει στην καθημερινή πολιτική ατζέντα:  Να μην αθωωθεί κανείς από τις ένοχες Πολιτικές Κάστες .

Δεύτερο να μην επιτρέψουμε την αναπαραγωγή των δομών που το δημιούργησαν γιατί τότε δεν κάνουμε πολιτική.

Κι εύλογα τίθεται το ερώτημα .

Εμείς έχουμε ρόλο; Ποιος ο ρόλος;

Όλοι μας το τελευταίο καιρό αντιληφθήκαμε, ότι στην  ημερήσια πολιτική διάταξη της χώρας, στην πολιτική ατζέντα , ΕΝ αρχή ήν ένα κίνημα Αντιδιαφθοράς.

Αυτό το κίνημα πρέπει να το αγκαλιάσουμε και να παράγουμε αληθινή πολιτική απαιτώντας :

Να υποχρεωθούν να πληρώσουν οι κάστες που με διάφορους λόγους και τρόπους καρπώθηκαν το χρήμα της παραοικονομίας του χρέους.

Να υποχρεωθούν να πληρώσουν αυτοί που έδωσαν το αντιπαράδειγμα             << Το ελάτε να τα φάμε>>.

Αυτό θα έπραττε κάθε σοβαρά οργανωμένη κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της.

Δεν πρέπει να έχουμε ψευδαισθήσεις για όλον αυτό το μεταπολιτευτικό συρφετό. Αυτό το όνομα κατέκτησαν επάξια μόνοι τους στην ιστορία . Αυτό τους το δίνει και η πραγματικότητα.

Τι θα επιτύχουμε με αυτό;

Πρώτα και κύρια να κατανοήσουμε την διανοητική, μορφωτική, παραγωγή και παραγωγικότητα αυτών των ανθρώπων.

Να γίνει βίωμά μας η εσωτερική κάθαρση καθ όσο είναι προϋπόθεση για την αντιμετώπιση των εξωτερικών επιθέσεων και προκλήσεων.

Και τότε θα καταλάβουμε γιατί ανάμεσα σε πολλούς και διάφορους τρόπους μείωσης του ατομικού εισοδήματος αυτός που επιλέχθηκε για την Ελλάδα, είναι ο πιο αποκρουστικός, αντιπαραγωγικός και μακροχρονίως κοινωνικά διαλυτικός. Αυτό μάλιστα το τελευταίο, αποτελεί το τέλειο έγκλημα και προδίδει την δολιότητα του καθεστώτος των διαπλεκομένων.

Υπάρχει δολιότητα δίχως δόλο;

Βεβαίως !!!

Αλλά, αποκλειστικά εκεί όπου ότι εμφανίζεται νομότυπο θεωρείται και ηθικό.
Τότε θα καταλάβουμε ότι κοινωνία που δεν διαθέτει «λίπος» σβήνει. Όσοι έχουν ακόμη οικονομική αντοχή φοβούνται ότι η απώλεια «λίπους» θα τους εκθέσει αύριο σε κινδύνους, αλλά οι διαπλεκόμενοι εμφανίζονται να ανησυχούν αποκλειστικά για να περισώσουν όσον αέρα μπορούν περισσότερο από την φούσκα τους που έσκασε.

Έτσι οι πτωχεύσαντες πολιτικοί προσποιούνται ότι διαθέτουν πολιτικό κεφάλαιο προς επανεπένδυση σε μια κοινωνία όπου τέτοια κεφάλαια έχουν πλέον μηδενική αξία. Στα πλαίσια αυτά είναι μάλλον λογικό να ακούς την κραυγή των διαπλεκομένων να μας απαιτεί: μην μηδενίζετε…

Δεν μηδενίζουμε τίποτε <<κύριοι>>, από μονοί σας μηδενιστήκατε, αλλά απλώς δεν είστε ικανοί να το καταλάβετε.

Εμείς απλώς πιστεύουμε ότι αυτά που είπαμε και απαιτήσαμε είναι η αφετηρία μιας ηθικής, πολιτισμικής, αισθητικής και πολιτικής αναγέννησης της χώρας.

Ίσως πάρει αρκετό χρόνο ακόμη να το καταλάβετε !! 

Ίδωμεν……

                                                                                                ger

Οι ψευτιές των πολιτικών

Άρθρο του  Γρηγόρη Καλφέλη * 

Οι ψευτιές των επαγγελματιών της πολιτικής οργιάζουν τον τελευταίο καιρό και όλα μας θυμίζουν τον George Orwell , που σε ένα λησμονημένο δοκίμιό του έλεγε ωμά , «ότι η πολιτική γλώσσα είναι σχεδιασμένη για να κάνει τα ψέματα να ακούγονται αληθινά και τον φόνο -να εμφανίζεται- ευπρεπής».

Έτσι, θα αναφέρω ορισμένα πρόσφατα παραδείγματα ενός εικονικού, στρεβλωμένου και ξύλινου λόγου, που δεν προάγει τον πολιτικό πολιτισμό της χώρας μας.

Και, καταρχήν, ο νυν Υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοΐδης καλεί τον πρώην πρωθυπουργόΓιώργο Παπανδρέου να αποχωρήσει από την ηγεσία του ΠαΣοΚ, γιατί διαφορετικά όλα θα μοιάζουν σαν μια αποικία (των ισπανών κονκισταδόρων), όπου ο ισόβιος ηγεμόνας θα κάνει ό,τι θέλει και οι υποταγμένοι (τα στελέχη του ΠαΣοΚ) θα είναι υποχρεωμένοι απλώς να υποτάσσονται στην ανελέητη βουλησή του.

Σε αυτή την ιστορική αφήγηση, όμως, ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ξεχνάει σκόπιμα και απαράδεκτα ένα κρίσιμο μέγεθος. Δηλαδή, ότι και ο ίδιος επί δύο ολόκληρα χρόνια μετείχε σε αυτή την απεχθή αποικία και ότι ποτέ δεν ψέλλισε έστω και «μια αντίθετη λέξη», όταν μαστιγώνονταν ανελέητα τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα (οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι)! 

Ας μη εμφανίζεται, λοιπόν, όψιμα και αργά ως ένας αντικειμενικός κριτής της τελευταίας διετίας, γιατί και ο ίδιος ήταν κακός ιδεολογικός οδηγός του καραβιού, που λεγόταν ατυχώς Ελλάδα.

Και στην ίδια στρεβλή αναπαράσταση της πραγματικότητας υποπίπτει ακατανόητα και αδικαιολόγητα και η ομάδα των βουλευτών του ΠαΣΟΚ, που προτείνει το σχέδιο για το παρόν και το μέλλον της κεντροαριστεράς (όταν κάνει λόγο για ανατροπή του Παπανδρέου).

Γιατί; Γιατί ο πρώην πρωθυπουργός δεν ανετράπη από κανένα! Ο πρώην πρωθυπουργός εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, γιατί επί δύο συνεχή χρόνια - ο ίδιος και η ηγετική του ομάδα- άσκησαν μια σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική, που χτύπησε ολοκληρωτικά μόνο τους πιο αδύνατους (και σε αυτό δεν ευθύνεται μόνο η Τρόικα).

Μια πολιτική που δεν είχε ως επίκεντρο την φροντίδα (care) για τον πιο φτωχό, δηλαδή τη δραστηριότητα που περιλαμβάνει όλα όσα κάνουμε για τη συντήρηση, τη συνέχιση και τη βελτίωση του κόσμου στον οποίο ζούμε (Tronto, «Για μια πολιτική της μέριμνας σε ένα ευάλωτο κόσμο»).

Ας μιλήσουν, λοιπόν, οι επαγγελματίες της πολιτικής τη γλώσσα της ειλικρίνειας, γιατί η οποιαδήποτε υπέρβαση της απίστευτης κρίσης την οποία περνάμε, προϋποθέτει μια πιστή καταγραφή της πραγματικότητας (το τι έγινε, δηλαδή, και που βρισκόμαστε σήμερα).

Και μόνο με αυτό τον τρόπο θα υποβοηθηθεί το ευρύτερο εγχείρημα μιας σύγχρονης κεντροαριστεράς, που θα παλεύει στις δύσκολες σημερινές συνθήκες για μια πιο δίκαιη κοινωνία (έστω και με την παρουσία μιας Γερμανίας στην οποία αναβιώνει ένας επικίνδυνος ρατσιστικός εθνικισμός, όπως παραδέχθηκε και ο νουνεχής πρώην καγκελάριος Χέλμουτ Σμιτ και όπως το ομολογούν όλοι πια και οι Nytimes).

Όμως τον ίδιο ολέθριο δρόμο ενός εικονικού και ψεύτικου λόγου ακολουθεί και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γιατί; Γιατί σήμερα εγκαταλείπει όλες τις υποσχέσεις που έδινε μικροκομματικά επί δύο χρόνια (αποδυναμώνοντας θανάσιμα το «εθνικό μέτωπο»).

Έτσι αιφνιδίως μας λέει ότι η αλλαγή των φορολογικών συντελεστών - για μια καλύτερη φορολογική πολιτική- θα γίνει , μόνο αν εγκριθεί από τους δανειστές μας («Τα Νέα», 6/12/2011), πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα γίνει ποτέ!

Αυτό μας προετοιμάζει και για άλλες οβιδιακές μεταστροφές του (ήδη εγκαταλείπει σιγά- σιγά τη στρατηγική της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου).

Επομένως, οι προσωπικότητες αυτές αποτελούν στοιχεία ενός ξεπερασμένου κομματικού καρτέλ και η κρίση πρέπει να μας σπρώξει στην ταχύτατη ανανέωση του πολιτικού προσωπικού (και της παραδοσιακής Αριστεράς).

Και προς αυτή την κατεύθυνση θα συμβάλλει, σίγουρα, η πρόταση για δύο μόνο θητείες των βουλευτών, ώστε να ξεπεταχτούν άμεσα όλοι οι απωθητικοί μαθουσάλες που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία.

Ποιο είναι το συμπέρασμα;

Οι μαθουσάλες της πολιτικής πρέπει, επιτέλους, να πουν την αλήθεια!

Αλλιώς η κρίση θα μεγαλώσει και άλλο!

* Ο κ. Γρηγόρης Καλφέλης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ

Η Ευρώπη και η διαφθορά μας (Βουλευτές, κόμματα)

Του Γρηγόρη Καλφέλη
Η ολέθρια άρνηση της «μικράς» καγκελαρίου Μέρκελ να συναινέσει άμεσα στην έκδοση των ευρωομολόγων, ίσως, να οδηγήσει στην καταστροφική διάλυση της ευρωζώνης. Και αυτό το παραδέχεται ανοικτά και η διευθυντική ομάδα της μεγάλης αμερικανικής εφημερίδας New York Times.
Εγώ όμως θα μεταβώ παράξενα στο μεγάλο πατέρα της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόιντ, που κάποτε είχε χρησιμοποιήσει σε ένα βιβλίο του τα (λατινικά) λόγια «Acheronta movebo», δηλαδή «θα κινήσω τις περιοχές του Κάτω Κόσμου»!
Τι ήθελε να μας πει με αυτό; Ότι δεν θα αλλάξει τίποτε σε μια κοινωνία, αν δεν μεταβληθεί δραστικά το αισχρό υπόστρωμα των συνηθειών και των πρακτικών μας.
Ποια ήταν η αφορμή για να τα θυμηθώ αυτά; Η προχθεσινή δημοσίευση της «Διεθνούς Διαφάνειας», που αποκαλύπτει πόσο, απίστευτα, διεφθαρμένοι είμαστε –ως χώρα- και πόσο συμβάλλαμε και οι ίδιοι στη συνολική μας χρεοκοπία, πέρα από τη συντηρητική Μέρκελ που μας βυθίζει στη φτώχεια (Transparency International, Corruption Perception Index 2011).
Έτσι, σύμφωνα με την παραπάνω έγκυρη έκθεση η χώρα μας βαθμολογείται στη διαφθορά με 3,9 και καταλαμβάνει απαράδεκτα την 80η θέση, έχοντας ως θλιβερούς γείτονες σε αυτή την κατάταξη την Κολομβία, το Περού και το Ελ Σαλβαντόρ!
Μάλιστα, αξιολογείται –και σωστά- ότι η διαφθορά αυτή συνέβαλε καθοριστικά στην παραγωγή του απίστευτου δημόσιου χρέους μας και ότι για τη χαμηλή βαθμολόγηση σε αυτόν τον τομέα λήφθηκαν υπόψη η δωροδοκία, τα άθλια ρουσφέτια και η φοροδιαφυγή!
Μέσα σε αυτό το πνιγηρό περιβάλλον θα αναφέρω δύο περιστατικά, που συνέβησαν τώρα τελευταία και ενισχύουν την παραπάνω αξιολόγηση για την παρακμή μας.
Έτσι, πριν από λίγο καιρό πληροφορηθήκαμε όλοι εμβρόντητοι – μετά από καταγγελία ελληνοελβετού βουλευτή- ότι η λίστα με τους διεφθαρμένους φοροφυγάδες, που έβγαλαν τα λεφτά τους στην Ελβετία, δεν δημοσιοποιείται και καμία φορολογική συμφωνία δεν κλείνεται με αυτό το κράτος, γιατί και πολλοί Έλληνες βουλευτές έχουν διοχετεύσει – παράνομα- πολλά χρήματα στις τράπεζες αυτού του ονειρεμένου παραδείσου!
Αν αυτή η καταγγελία ισχύει, τότε αυτό σημαίνει ολέθρια, ότι αρκετοί πολιτικοί έπαψαν να αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των εκλογέων τους και «αντιπροσωπεύουν» μόνο τα συμφέροντα της τσέπης τους!
Και αυτό βέβαια εξηγείται, γιατί τα περισσότερα ελληνικά κόμματα έχουν μετατραπεί σε απεχθή «μεταδημοκρατικά μορφώματα», όπου γύρω από τον αρχηγό υπάρχει απλώς μια αυτοαναπαραγόμενη εσωτερική ελίτ στελεχών, που συνδέεται με το κράτος και τις μεγάλες εταιρείες, πράγμα που ευνοεί τον παράνομο πλουτισμό τους (Κράουτς, «Μεταδημοκρατία»).
Επομένως, αυτή η καταγγελία πρέπει να ελεγχθεί ταχύτατα, αν θέλουμε κάποτε οι πολιτικοί να λογοδοτούν για τις πράξεις τους.
Το δεύτερο περιστατικό, που τονίζει δυστυχώς τη διαφθορά που υπάρχει στη χώρα μας, αφορά και πάλι τα οικονομικά των κομμάτων.

Έτσι, σε μια εποχή, όπου τα τραπεζικά ιδρύματα δεν χορηγούν, εντελώς απαράδεκτα, κεφάλαια κίνησης ούτε στις υγιείς επιχειρήσεις, αποδεικνύεται δυστυχώς, ότι δανειοδοτούν ύποπτα και σκοτεινά τα πολιτικά κόμματα!
Κατ’ αυτόν τον τρόπο αποκαλύφθηκε πριν από λίγες μέρες, ότι η κομματική υπερχρέωση έχει προχωρήσει σε παρανοϊκό βαθμό και ότι η ΝΔ χρωστάει μόνο στην Αγροτική Τράπεζα 105 εκατομμύρια ευρώ και άλλα τόσα το ΠαΣοΚ.
Που ξοδεύονται αυτά τα απίστευτα χρήματα που παίρνουν τα κόμματα (και μάλιστα σε μια εποχή, όπου κόβονται ανήθικα μισθοί και συντάξεις και πολλοί συνάνθρωποι μας ζουν από τα συσσίτια αλληλεγγύης των δήμων);
Αυτά τα εκατομμύρια ευρώ ξοδεύονται ανιστόρητα για τις χειραγωγημένες μετακινήσεις ψηφοφόρων στις εκλογές (από τη Γερμανία, την Αυστρία ΚΛΠ) και για την «τροφοδοσία» αργόσχολων κομματικών στελεχών που ζουν πλουσιοπάροχα!
Επομένως, σε μια χώρα που χρεοκοπεί η χρηματοδότηση των κομμάτων πρέπει να σταματήσει, γιατί έτσι διαπαιδαγωγούνται οι πολίτες στην κυνικότητα και τη διαφθορά (όπως φαίνεται και από τους πάμπολλους γιατρούς και δικηγόρους που φοροδιαφεύγουν ασύστολα)!
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Όπως λέει και ο Σλοβένος διανοητής Σλάβοι Ζίζεκ το πραγματικό σύνθημα κάθε ριζοσπαστικής αλλαγής είναι μόνο ένα:

Αλλάξτε τους εαυτούς σας!

Αλλιώς δεν θα γίνει τίποτε!

Ο κ. Γρηγόριος Καλφέλης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ