Περίεργα και ανησυχητικά πράγματα συμβαίνουν στις υπηρεσίες πληροφοριών και ασφάλειας τον τελευταίο καιρό. Τουλάχιστον αδόκιμα.
Λόγου χάρη, αποπέμπεται ο διοικητής της ΕΥΠ, ύστερα από μία «επιτυχία», γιατί δεν μπόρεσε να... «φιλτράρει» την εμπλοκή ονομάτων κυβερνητικών στελεχών από τις μαγνητοφωνημένες συνομιλίες των μελών του συνδικάτου του εγκλήματος!
Εάν αυτό ισχύει, πράγμα που επιβεβαιώνουν όλα τα σχετικά ρεπορτάζ, αλλά εμμέσως και ο ίδιος ο αποπεμφθείς πρώην διοικητής της ΕΥΠ, τότε έχουμε να κάνουμε με ένα πρώτης κατηγορίας πολιτικό σκάνδαλο, που εμπνέεται από λογικές παράνομου και αντιδημοκρατικού ελέγχου των μηχανισμών του κράτους, που θυμίζουν άλλες εποχές.
Δεύτερο παράδειγμα είναι η σύνδεση της τοποθέτησης στην ηγεσία της ΕΥΠ του κ. Παπαγγελόπουλου με έναν νέο κεντρικό ρόλο της υπηρεσίας αυτής στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και του οργανωμένου εγκλήματος.
Δηλαδή, «επιστρέφουμε» σε προδικτατορικές αντιλήψεις που χρησιμοποιούσαν την τότε ΚΥΠ ως «μηχανισμό αντιμετώπισης εσωτερικών κινδύνων», γεγονός που συνιστά εκτροπή από ένα μεταπολιτευτικό δημοκρατικό κεκτημένο ως προς τον χαρακτήρα και τις λειτουργίες της υπηρεσίας αυτής. Οι κυβερνώντες ανοίγουν επικίνδυνες «κερκόπορτες», ελαφρά τη καρδία, για την ουσία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος.
Και θέτουν επικεφαλής έναν άνθρωπο που ως εισαγγελέας, σύμφωνα με την αντιπολίτευση, χειρίστηκε κρίσιμες υποθέσεις (υποκλοπές, ΜΑΥΟ, Πακιστανούς κ.λπ.), με απροκάλυπτα κομματικά - κυβερνητικά κριτήρια. Μήπως μπαίνουμε σε ολισθηρούς δρόμους;
Το τρίτο παράδειγμα αφορά (σύμφωνα με πολλούς νομικούς) τη νομιμότητα των υποκλοπών της ΕΥΠ (η νομιμότητα ισχύει ακόμα και για τους καταδικασμένους σε εγκλήματα πολίτες) που πρέπει να διερευνηθεί. Το χειρότερο, όμως, αν υποθέσουμε ότι υπάρχει η απαιτούμενη νομιμότητα, είναι η διαχείριση του περιεχομένου των υποκλοπών, που εγείρει τεράστια νομικά, ηθικά και πολιτικά ζητήματα. Από το θέμα της «επιλογής» αποσπασμάτων, αν έγινε επιλογή, μέχρι την κυκλοφορία τους ως «φεϊγβολάν», χωρίς επιπλέον να έχουν «ποινικά δεθεί» οι κατηγορίες, εφόσον δεν έχουν βρεθεί το «κρησφύγετο» όπου εκρατείτο ο κ. Παναγόπουλος και τα «χρήματα» ή μέρος αυτών. Οι ελάχιστες ομολογίες ίσως δεν αρκούν. Αλλά τότε γιατί έσπευσε η Αστυνομία να δημοσιοποιήσει βεβιασμένα το θέμα; Η κυβέρνηση είναι προφανές ότι μετά τις ευρωεκλογές και την παταγώδη αποτυχία της στον τομέα της ασφάλειας κάνει «άτσαλα» μια προσπάθεια «αλλαγής κλίματος», χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα, όχι μόνο θεμιτά αλλά και, νομικά και πολιτικά, αθέμιτα. Από τις κάμερες και τις παρακολουθήσεις τηλεφώνων, μέχρι τις επιχειρήσεις «σκούπα» και τις «νέες νομοθεσίες». Μήπως, άραγε, είναι ώρα να μιλήσουμε και για την επιρροή αυτών στην παραχάραξη της ουσίας του πολιτεύματός μας;
Παναγιώτης Δ. Παναγιώτου
panpan@pegasus.gr
Ο Αρειος Πάγος της Κύπρου απέρριψε την έφεση του Σωκράτη Ηλιάδη, αρχισυμβούλου του Γεωργίου Γρίβα και της ΕΟΚΑ Β' εναντίον του Εκδοτικού Οργανισμού Λιβάνη και των Δημοσιογράφων Κώστα Βενιζέλου και Μιχάλη Ιγνατίου και δικαίωσε πανηγυρικά το βιβλίο τους "Τα μυστικά αρχεία του Κίσινγκερ". Η απόφαση είναι καταπέλτης καθώς όχι μόνο δεν δικαιώνονται οι πραξικοπηματίες, αλλά καταδικάζονται για πάντα...
