Αυτά τα χρόνια της κρίσης, τι άλλαξε στη δική σας ζωή, τι διαπιστώσατε για τον εαυτό σας;

Όπως όλοι οι άνθρωποι αναγκάστηκα κι εγώ να «κατεβάσω» τις επιθυμίες μου, τα θέλω μου, να δω περισσότερο το «πρέπει», που εγώ δεν είμαι άνθρωπος του «πρέπει» αλλά του «θέλω», αλλά δεν φανταζόμουν ποτέ ότι φτάνοντας στη σύνταξη και μετά από αρκετά χρόνια δουλειάς, αντί να απολάμβανα, θα απελπιζόμουν. Έτσι σκέφτηκα ένα «παιχνίδι» του να μετράω ανάποδα τις μέρες μέχρι τις εκλογές στις 25 Μαΐου και γράφω μικρά πολιτικά κείμενα περισσότερο, δηλαδή τις σκέψεις μου, και αυτά που θέλω και τυχαίνει να τα διαβάζουν κάποιοι άνθρωποι. Δεν ψωνίστηκα ούτε λέω ότι θ’ ασχοληθώ με την πολιτική. Απλώς δεν ανέχομαι άλλο αυτή την κατάσταση. Είμαι ένας  εξοργισμένος άνθρωπος, ένας λυπημένος άνθρωπος, ένας φοβισμένος άνθρωπος και θέλω να τελειώνει όλο αυτό. Η Ελλάδα είναι μια χώρα πολιτισμού που θα μπορούσε να είναι αυτόνομη. Να ζει από τον τουρισμό της και τον πολιτισμό της και δεν το κάνει. Αντίθετα είναι βουτηγμένη στο χρέος και έχει έρθει ο Γερμανός και έχει κάτσει στο σβέρκο μου. Ε, δεν το ανέχομαι, δεν το μπορώ.»

Στην ομολογία δημοσιογράφων όπως η Μαρία Σπυράκη αλλά και ο Γιάννης Πρετεντέρης, ότι γνώριζαν πολλά αλλά δεν μίλησαν... για το καλό της χώρας, πως αντιδράτε;

Αυτή η κυνική ομολογία, ότι απέκρυψαν πράγματα, τάχα για το καλό της χώρας, μ’ έκανε έξαλλη. Στην περίπτωση της Σπυράκη θα έπρεπε ήδη να έχει επέμβει ένας εισαγγελέας. Που είναι οι εισαγγελείς σ’ αυτή τη χώρα; Όταν οι δημοσιογράφοι ομολογούν ότι ήξεραν αλλά δεν έλεγαν, αυτομάτως είναι ηθικοί αυτουργοί αυτού του δράματος που ζει όλη η Ελλάδα.

Τους δημοσιογράφους που ασχολούνται με την πολιτική, πώς τους κρίνετε;

Δεν θα το έκανα εγώ αυτό ποτέ. Νομίζω ότι ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι να ελέγχει την εξουσία. Και μεταξύ μας, δεν υπάρχει και καμία εξαιρετική περίπτωση δημοσιογράφου που να έγινε καλός πολιτικός. Ελπίζω να μην αδικώ κανέναν, αλλά απ’ όσους θυμάμαι δεν βλέπω κανέναν. Πάρε παράδειγμα τον Καψή, που θεωρείτο ένας πετυχημένος διευθυντής και ήταν ο πλέον άχρηστος και ανίκανος υπουργός που πέρασε. Εννιά μήνες του δώσανε να φτιάξει την κρατική τηλεόραση -ήταν εγκληματικός ο τρόπος που έκλεισε- και δεν έκανε τίποτα. Έβαλε όλη την παρέα του, όλους τους φίλους του και παραιτήθηκε. Και τώρα ζητά την ψήφο μας στην Ευρωβουλή. Τσίπα δεν έχουν πάνω τους. Όχι μόνο ο Καψής, όλοι τους.

Με τον Σταύρο Θεοδωράκη απ’ όσο γνωρίζω διατηρούσατε μια φιλική σχέση. Σας ξάφνιασε η απόφασή του να πολιτευτεί; Στις αναρτήσεις σας στο facebook τού ασκείτε δριμεία κριτική.

Εγώ δεν πιστεύω ότι ο Σταύρος ξύπνησε ένα πρωί και είπε: «Θα κάνω το Ποτάμι». Νομίζω ότι είναι μια εντολή για πολιτικούς συγκεκριμένους λόγoυς. Για να κόψει ψήφους, προφανώς από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τον ακούω να καταφέρεται εναντίον του και μου κάνει εντύπωση πως μπορείς να καταφέρεσαι εναντίον κάποιου που δεν έχει κυβερνήσει και να μην τα βάζεις πρωτίστως με τα κόμματα που κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό σε υποψιάζει κάπως. Παιδί του ΠΑΣΟΚ ήταν ο Σταύρος και μάλιστα πολύ χωμένος μέσα σ’ αυτό. Μάλιστα ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος επί Σημίτη στην ΕΡΤ πήρε πάρα πολλά χρήματα. Έκανε μια εκπομπή η οποία μας κόστισε πιστεύω κοντά στα 2 εκατομμύρια ευρώ γύρω στο 2000-2004.


Από τη μεταπολίτευση και μετά δώσατε ποτέ την ψήφο σας σε κόμμα που κυβέρνησε;

Ασφαλώς. Προέρχομαι από μια δεξιά οικογένεια αλλά δεν ήμουν ποτέ δεξιά και δεν ψήφισα ποτέ μου δεξιά - ο Θεός να με βοηθήσει, δε νομίζω ότι θα ψηφίσω και ποτέ. Το '81, όπως όλη η Ελλάδα, ήμουν κι εγώ στο Σύνταγμα για να ακούσω τον Ανδρέα Παπανδρέου. Έχω ψηφίσει δύο φορές ΠΑΣΟΚ, το ομολογώ. Δυστυχώς, έχω συμβάλλει κι εγώ σ’ όλο αυτό, απλά ως δημοσιογράφος, που βλέπει τα πράγματα από κοντά άρχισα ν αντιλαμβάνομαι τι γίνεται...

Αν σας ζητούσα ονόματα πολιτικών που θεωρείτε επικίνδυνους για τον τόπο, ποιους θα μου αναφέρατε;

Θεωρώ ότι είναι ξεπεσμός για μια χώρα να έχει Υπουργό τον Άδωνη Γεωργιάδη. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος στη συνέχεια. Είναι στα όρια του εγκλήματος όσα έκανε για τη χώρα. Ο Θόδωρος Πάγκαλος, που μπορεί να είναι συνταξιούχος, αλλά έχει χρεωθεί λανθασμένους χειρισμούς σε πολύ σοβαρά εθνικά θέματα όπως είναι τα Ίμια αλλά και η περίπτωση Οτσαλάν.

Τι περιμένετε σ’ αυτές τις εκλογές;

Αυτές οι εκλογές είναι πολύ κρίσιμες και θα πρέπει κάθε ελληνικό σπιτικό να σκεφτεί, όχι τι έχασε σε υλικό επίπεδο, αλλά αν θέλει τα παιδιά του, τα εγγόνια του να ζήσουν καλύτερα. Αν δεν θέλει να έχει ξενιτεμένο το παιδί του από ανάγκη και όχι από επιλογή, θα πρέπει  πάρα πολύ να σκεφτεί που θα ρίξει την ψήφο του.  

Κι επίσης θα ήθελα να παρακαλέσω γιαγιάδες και παπούδες να τους κλειδώσουμε σπίτι εκείνη την ημέρα, γιατί μας έχουν καταστρέψει!