Χάθηκε κάθε ελπίδα !!!

Ο Αμερικανός Δρ Marc Faber, γκουρού των επενδύσεων, ολοκλήρωσε τη μηνιαία αναφορά του με τα παρακάτω σχόλια:
Αν ξοδεύουμε τα χρήματά μας στο Wal-Mart, αυτά καταλήγουν στην Κίνα.
Αν τα ξοδέψουμε σε βενζίνη, πάνε στους Αραβες.
Αν αγοράσουμε PC, πάνε στην Ινδία.
Αν αγοράσουμε φρούτα και λαχανικά, πάνε στο Μεξικό, την Ονδούρα και τη
Γουατεμάλα.
Αν αγοράσουμε καλό αυτοκίνητο, ... πάνε στη Γερμανία.
Τίποτε απ 'αυτά δε βοηθάει την Αμερικανική Οικονομία.
Ο μόνος τρόπος να κρατήσουμε τα λεφτά εντός συνόρων είναι να τα ξοδέψουμε σε
πουτάνες και μπύρες, γιατί αυτά είναι τα μόνα προϊόντα πια, που παράγονται στις ΗΠΑ. Εγώ πάντως κάνω
ό, τι μπορώ
Λοιπόν ... στην Ελλάδα οι μπύρες είναι Γερμανικές, και οι πουτάνες είναι Ρωσίδες ... άρα, χέσε μέσα!!
ΝΑ ΓΙΑΤΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ! !

Η ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΣΑΜΑΡΑ ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ

Του Γρηγόρη Καλφέλη*

Για μια ακόμη φορά βιώσαμε στη δημόσια σφαίρα αυτής της χώρας μια παρανοϊκή συζήτηση, όπου κάποιες αδιέξοδες εθνικιστικές φωνές, ήθελαν να μας πείσουν ότι η εθνική αξιοπρέπεια μιας χώρας εξαρτάται μονοδιάστατα από την υπογραφή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης!
Όμως η εθνική αξιοπρέπεια είναι ένα βασανιστικό μέγεθος, που κερδίζεται κάθε μέρα σε βάθος χρόνου. Και χάνεται από άθλιες καθημερινές συμπεριφορές.
Έτσι καταρρακώνεται χυδαία αυτή η έννοια από την φοροδιαφυγή, όταν δηλαδή ευκατάστατοι γιατροί, δικηγόροι και επιχειρηματίες δεν δηλώνουν τα πραγματικά τους εισοδήματα και στερούν το ελληνικό κράτος από την πολύτιμη δυνατότητα να επιτύχει τους στοιχειώδεις στόχους του.
Να κτίσει σχολεία, νοσοκομεία και άλλες υποδομές! Αυτό είναι μια ανυπόφορη προσβολή της εθνικής μας αξιοπρέπειας, γιατί αδυνατίζει την κρατική μας οντότητα.
Και με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να αναφέρω και κάτι άλλο. Είναι θετικός μεν ο πρόσφατος συμβολισμός των συλλήψεων πολλών επιχειρηματιών που φοροδιαφεύγουν (κάτι που επιτρέπεται από το άρθρο 275 παρ. 3 της Ποινικής μας Δικονομίας), αλλά χρειάζονται και καταδίκες που θα οδηγήσουν στη φυλακή, γιατί μόνο έτσι θα αντιληφθούν οδυνηρά πολλοί συμπολίτες μας ότι δεν πρέπει να φοροδιαφεύγουν.
Επίσης η εθνική μας αξιοπρέπεια είχε χαθεί πανηγυρικά εδώ και χρόνια. Όταν δηλαδή στα καλά χρόνια που είχαμε μεγάλες εισροές κεφαλαίων από την Ευρώπη, εμείς δεν δημιουργούσαμε παραγωγική δομή, αλλά τα ρίχναμε όλα στην κατανάλωση για να ενισχύσουμε ένα κατάπτυστο ατομικιστικό μοντέλο ζωής (με «εορτοδάνεια» και ό,τι άλλο παράλογο μπορεί να φανταστεί κανείς).
Πράγμα που το πληρώνουμε σήμερα με φοβερό τίμημα, γιατί δεν έχουμε ισχυρό κράτος (Krugman, When Austerity Fails, Nytimes, 22/5/2011).
Και για αυτό το κατάντημα ευθύνονται κυρίως οι διεφθαρμένες πολιτικές ελίτ που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο (αλλά και οι πολίτες που αφομοίωσαν τη διαφθορά και την έκαναν τρόπο ζωής).
Ας μη «πιπιλίζουμε», λοιπόν, μονότονα την θεωρία για τους ευρωπαϊκούς εκβιασμούς, γιατί αν είχαμε μια ισχυρή οικονομία, τότε δεν θα ήμασταν σαν χώρα κολλημένοι στον τοίχο, ούτε θα εξαρτιόμασταν από τα θλιβερά δισεκατομμύρια των δανειστών μας.
Επομένως για μια ακόμη φορά τα media (με τα αξιοθρήνητα δελτία των «οκτώ») και τα χρεοκοπημένα πολιτικά κόμματα έστειλαν στον κόσμο απλοϊκά μηνύματα εικονικότητας και εξαπάτησης (σε ότι αφορά την έννοια της εθνικής αξιοπρέπειας).
Όμως αυτή η ιστορία αποκάλυψε και κάτι άλλο. Ότι, δηλαδή, εξακολουθεί να υπάρχει στον ευρύτερο συντηρητικό χώρο ένα αποστεωμένο τμήμα, που προσεγγίζει την έννοια του έθνους με τα πιο φθαρμένα «εμφυλιοπολεμικά» συστατικά (που θυμίζουν λίγο - πολύ τα γνωστά περί πατρίδας, οικογένειας και θρησκείας).
Και αυτό το ζήσαμε μεγαλοπρεπώς αυτές τις μέρες με όλους εκείνους που έδιναν τις περίφημες ηρωικές συμβουλές στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για να μην υπογράψει.

Όμως σήμερα οι εθνικές ταυτότητες διαμορφώνονται μέσα από τη ροή των δημόσιων διαλόγων της κοινωνίας των πολιτών (Ρόρτυ, «Η αριστερή σκέψη στην Αμερική του 20ου αιώνα», εκδ. Πόλις).
Έτσι, το βασικό ζήτημα είναι άλλο: Δηλαδή, τι είναι αυτό που θα πρέπει να προσπαθήσουμε να γίνουμε; Και κυρίως: θέλουμε να παραμείνουμε στην Ευρώπη, που σήμερα μεν βρίσκεται κάτω από την αποκρουστική ηγεμονία της Μέρκελ, αλλά που αύριο μπορεί να έχει μια διαφορετική ταυτότητα;
Και ήδη η Κομισιόν πρότεινε δειλά τα περίφημα ευρωομόλογα (μετά την πρωτοφανή επίθεση των αγορών ακόμη και στη Γερμανία).
Ή θέλουμε να χρεοκοπήσουμε και να γίνουμε μια γραφική εναλλακτική μορφή της Αλβανίας;
Και αν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν υπονόμευε επί δύο συνεχή χρόνια οποιοδήποτε σχέδιο διάσωσης, τότε και η διαπραγματευτική μας θέση – ως κράτος - θα ήταν πιο ισχυρή και ο ίδιος δεν θα έκανε μέσα σε δεκαπέντε μέρες μια κολοσσιαία ιδεολογική μεταστροφή (πράγμα που απαξιώνει ακόμη περισσότερο τους πολιτικούς συνολικά).
Και είναι επίσης λυπηρό ότι και σοβαρές φωνές από τη Δημοκρατική Αριστερά υιοθέτησαν αυτή τη ρηχή εθνικιστική λογική, κάτι που δεν ταιριάζει σε μια Αριστερά (η οποία δεν θέλει να είναι απλός θεατής των εξελίξεων).
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Όλες αυτές τις μέρες πολύ έπαιξαν απαράδεκτα με μια πλαστή έννοια της εθνικής αξιοπρέπειας!


Ο κ. Γρηγόρης Καλφέλης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ

ΟΙ ΘΛΙΒΕΡΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ ΠΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Του Γρηγόρη Καλφέλη*

Η κυβέρνηση Παπαδήμου πήρε, ευτυχώς, ψήφο εμπιστοσύνης και θα πρέπει να τη στηρίξουμε όλοι, αν υπάρχει ακόμη μέσα μας ένα στοιχειώδες απόθεμα, όχι υπερηφάνειας, αλλά εθνικής αυτοσυντήρησης (επειδή και αυτό το μέγεθος είναι υπό αμφισβήτηση στην Ελλάδα του 2011).
Όμως, από την άλλη πλευρά δεν θα πρέπει να υπερβάλλουμε αφελώς και να πιστεύουμε , ότι η αυτή η έκτακτη κυβέρνηση μπορεί να «ζήσει» πολύ ή να εξαντλήσει την τετραετία.
Κυρίως, γιατί δεν υπάρχει μια προγραμματική συμφωνία ανάμεσα στα κόμματα που τη στηρίζουν (και αυτό χάρη στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος μας θυμίζει συνεχώς ότι είναι απαραίτητο να γίνουν γρήγορα εκλογές για να εκπληρώσει τη δικιά του ακατανόητη φιλοδοξία, δηλαδή να γίνει και αυτός πρωθυπουργός).
Και δεν ξέρω, αν πρέπει να θυμηθώ εδώ τον Όσκαρ Ουάιλντ , που έλεγε ότι «η φιλοδοξία είναι το τελευταίο καταφύγιο της αποτυχίας».
Όμως, αυτή η βραχύβια κυβέρνηση έχει να επιτελέσει ένα εθνικό άθλο: να κρατήσει την Ελλάδα «εν ζωή» και να αποφύγει τη στάση πληρωμών, πράγμα που δεν είναι καθόλου εύκολο, αν λάβει κανείς υπόψη του, ότι οι αντίστοιχες κυβερνήσεις συνεργασίας στην Αργεντινή του 2001 δεν μπόρεσαν να αποφύγουν τη χρεοκοπία αυτής της μεγάλης χώρας.
Ωστόσο πάνω από όλα το γεγονός, ότι ο απλός κόσμος «νομιμοποιεί» αυτή την κυβέρνηση με ένα απίθανο δημοσκοπικό ποσοστό, δεν οφείλεται μόνο στη σοβαρότητα του σημερινού πρωθυπουργού.
Οφείλεται, επίσης, και στη βαθιά περιφρόνηση που δείχνει η κοινωνία απέναντι στους «λερωμένους» επαγγελματίες της πολιτικής, που ασέλγησαν πάνω στη δημοκρατία (με παράνομο πλουτισμό ή οτιδήποτε άλλο, και ίσως αυτό εν μέρει να εξηγεί το γιατί δεν δημοσιοποιείται η λίστα με τους φοροφυγάδες της Ελβετίας).
Όμως αυτή η περίοδος – με μια κυβέρνηση σωτηρίας- είναι κατεξοχήν ευνοική για να γίνει ένας απολογισμός και να αξιολογηθούν οι βασικοί (και ίσως ολέθριοι πρωταγωνιστές) της τελευταίας κρίσιμης διετίας.

Ο αποχωρών πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανέλαβε την πρωθυπουργία την πιο καυτή μεταπολεμική περίοδο, αλλά σίγουρα φεύγει με ένα βαρύ και ασήκωτο « στίγμα» πάνω του , που θα στοιχειώνει και τον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο.
Δηλαδή, δεν μπόρεσε – ή δεν θέλησε- να κατανείμει δίκαια το κόστος των θυσιών για την αποφυγή της χρεοκοπίας. Κτύπησε τους πιο αδύνατους με τη θατσερική λογική του « flat tax», με άλλα λόγια επιβάλλω τον ίδιο φόρο και στον εκατομμυριούχο και στο φτωχό.
Και όταν η λιτότητα υπερβαίνει κάθε μέτρο, τότε το σύστημα καταρρέει, γιατί κανείς δεν το αντέχει (Economist, Destructive creation, 12/11/2011).
Θα μπορούσε, έτσι, να εκπέμψει τέτοιους συμβολισμούς υπέρ των αδυνάτων και να μη επιβάλλει το ολέθριο χαράτσι της ΔΕΗ σε αυτούς που έχουν σπίτια κάτω από 80 τετραγωνικά. Όμως δεν το έκανε και δεν πιστεύω ότι μπορεί να προσφέρει τίποτε άλλο.
Μένει ο ιστορικός προβληματισμός για το μέλλον. Το τι εκφράζει, δηλαδή, σήμερα ο ευρύτερος χώρος της λεγόμενης κεντροαριστεράς.

Από την άλλη μεριά ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης θύμιζε έντονα επί δύο χρόνια την μοιραία μορφή του Αλκιβιάδη, που περιγράφει καταπληκτικά η Ζακλίν ντε Ρομιγύ.
Έβαλε το προσωπικό του συμφέρον πάνω από όλα και αρνήθηκε οποιαδήποτε στήριξη στην κυβέρνηση, απέναντι στην αρπακτική ευρωπαική ελιτ (έστω και αν είχε δίκαιο σε κάποια σημεία της πολιτικής του).
Έτσι συνέβαλε αδικαιολόγητα σε ένα εθνικό αδιέξοδο και δεν πιστεύω ότι μπορεί πλέον να νομιμοποιηθεί ιστορικά ως μια φερέγγυα εναλλακτική λύση.
Και βεβαίως αυτός ο απολογισμός συμπληρώνεται, αν λάβουμε υπόψη μας και τη διεφθαρμένη συμπεριφορά τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας, την ώρα που το κράτος μας κατέρρεε.
Με άλλα λόγια πολλοί -και με παράνομους τρόπους- συνέχιζαν να βγάζουν τα λεφτά τους στους φρικτούς φορολογικούς παραδείσους της Κύπρου, της Μάλτας και της Ελβετίας (Mark Roche, «Καπιταλισμός εκτός νόμου»).

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ας αφήσουμε αυτή την κυβέρνηση ήσυχη και απερίσπαστη για να μας σώσει από τη στάση πληρωμών!

Και ας μάθουμε , επιτέλους, να ζούμε με ένα διαφορετικό τρόπο! Με κανόνες και όχι μέσα στην ανομία!

* Ο κ. Γρ. Καλφέλης είναι Καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ

ΣΕ ΜΙΑ ΕΥΝΟΜΟΥΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΕ ΤΟ ΧΡΕΟΣ;

Αφορμή γι αυτές τις σκέψεις αποτέλεσε η σύσκεψη στο Υπουργείο οικονομικών όσον αφορά το πώς και ποιος θα πληρώσει το χρέος και τα ελλείμματα.
Ας αρχίσουμε λοιπόν από τα πιστεύω μας.
Το χρέος ειδικά στην Ελλάδα είναι πολιτικό.
Το δημιούργησε ο ανήθικος τρόπος συνάντησης των αιτημάτων και των προσφορών Κυβερνώντων και Πολιτών.
Το 1981 πάρα πολλοί από εμάς προτείναμε ένα άλλο κυβερνητικό παράδειγμα και ηθικό πρότυπο.
Για αυτό και δεν γίναμε Νομάρχες, Διοικητές κλπ. Πολύ εύκολο μας ήταν…..
Δεν νομίζω όμως ότι περάσαμε αυτές τις ιδέες ώστε να κατανοήσουν οι πολίτες και ειδικά οι λεγόμενοι δημοκρατικοί ή οι πρώην δημοκρατικοί ότι τους προτείναμε ένα άλλο πρότυπο διακυβέρνησης.
Ίσως το κατάλαβαν τώρα σε κατάσταση πένθους. Η ευφορία της εξουσίας τους καθιστούσε τυφλούς και ωφελιμιστές.
Όμως όπως και να γίνει:
Το δημόσιο χρέος είναι χρέος της χώρας αλλά μεταφράζεται σε κέρδη μιας πολυδιάστατης Κάστας. Αυτή η κάστα πρέπει να πληρώσει.
Όσοι ιδιοποιήθηκαν το δημόσιο χρήμα και τα Ευρωπαϊκά πακέτα.
Αλλού τα Ευρωπαϊκά πακέτα έγιναν υποδομές. Εδώ έγιναν πακέτα τσέπης όπως το σχέδιο Μάρσαλ ονομάσθηκε σχέδιο μάσα.
Μπορεί η αληθινή πολιτική να μην μπορεί να αποκαλύψει την απάτη, την πολιτική ως απάτη γιατί είναι απαγορευμένη αλλά αυτή είναι η αλήθεια.
Η πολιτική, κοινωνική, οικονομική γεωγραφία της κάστας όμως είναι ορατή.
Μπορεί να επιβληθεί ένας πολιτικός φόρος.
Επιστροφή ουσιαστικά του δημόσιου χρήματος που ιδιοποιήθηκαν.
Αρχίζοντας από τους πρώην και νυν πρωθυπουργούς έως τις άλλες διακλαδώσεις της κάστας.
Δεν είναι τάξεις είναι κάστα.
Πρώτα απ όλα όμως πρέπει να καταργηθεί η δημόσια χρηματοδότηση των κομμάτων.
Γιατί πέρα απ όλα τα άλλα είναι μη παραγωγικά μορφωτικά και πολιτικά.
Επιβαρύνουν αντί να ελαφρύνουν τον προϋπολογισμό.
Είναι χρεοβόρα κοστίζουν πολύ και εξειδικεύονται στην διανοητική και πολιτική υστέρηση αντί στην παραγωγή ιδεών προγραμμάτων και σχεδίων.
Αντί όμως να καταργηθεί η δημόσια χρηματοδότηση ή να αρνηθούν την είσπραξης της, στις σημερινές συνθήκες τα κόμματα ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. προυσέπραξαν τις ετήσιες δόσεις τους έως το 2017.
Τι θα έλεγε άραγε ο γέρος του Μοριά Κολοκοτρώνης ή ο στρατηγός Μακρυγιάννης;
Ίσως σήμερα αναφωνούσαν ταυτόχρονα:
« 200 χρόνια μετά και έχουν τον Τούρκο μέσα τους».

Ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς πρέπει να αποχωρήσουν.

Του Γρηγόρη Καλφέλη

Η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει ένα βασικό καθήκον: να εξασφαλίσει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας μας. Αυτό, βέβαια, δεν θα είναι εύκολο, γιατί υπάρχει μια κοινωνία η οποία δεν «ρωτήθηκε» ποτέ αν θέλει αυτό τον δρόμο – με τα ανυπόφορα μέτρα λιτότητας – τα οποία επιβλήθηκαν από την ίδιο τον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης (Μέρκελ και Σαρκοζί).

Και, επιπλέον, υπάρχει και μια άλλη εκρηκτική παράμετρος, η οποία θα αναφανεί πιο έντονα μετά το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης συνασπισμού.

Επειδή, λοιπόν, οι επιλογές που έχει μπροστά της η Ελλάδα είναι όλες κακές και θα χειροτερεύσει προσωρινά το επίπεδο ζωής του μέσου Έλληνα με την εφαρμογή της συμφωνίας της 26ης Οκτωβρίου, είναι πολύ πιθανό να συμβεί το εξής πράγμα.

Δηλαδή, να λειτουργήσουν τα τμήματα της αντιευρωπαϊκής αριστεράς που μας προτείνουν το ολέθριο άλμα προς το κενό και τη δραχμή, όπως λειτούργησε ακριβώς η υπερσυντηρητική δεξιά  στην Αυστρία πριν από μερικά χρόνια.

Με άλλα λόγια, να πλειοδοτούν εναντίον της Ευρώπης και να καρπώνονται την τεράστια δυσαρέσκεια του κόσμου από την υλοποίηση της παραπάνω συμφωνίας (όταν μάλιστα η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει απομυζήσει απαράδεκτα τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους).

Η ταυτότητα αυτής της πολιτικής θα είναι προφανής: «εμείς» και το υπόλοιπο ευρωπαϊκό (κομματικό) κατεστημένο που καταστρέφει τη ζωή του λαού.

Επομένως, είναι ανάγκη να «διαλυθεί» ή να αποσαθρωθεί το υφιστάμενο κομματικό σκηνικό και να αναφανούν καινούργιες πολιτικές κινήσεις, ιδιαίτερα στο χώρο της κεντροαριστεράς, ώστε να μη συμβεί το παραπάνω ενδεχόμενο.

Και για αυτό είναι απαραίτητο να αποσυρθούν άμεσα οι δύο προσωπικότητες (Σαμαράςκαι Παπανδρέου) η σχέση των οποίων μπορεί να κατανοηθεί μόνο με όρους «λακανικής ψυχολογίας» και ιδίως μετά τα άθλια γεγονότα του τελευταίου πενθήμερου – για τον σχηματισμό της κυβέρνησης συνασπισμού- που μας κάνουν να νιώθουμε μόνο εθνική ντροπή.

Και, καταρχήν, θα εξηγήσω γιατί είναι απαραίτητο να αποχωρήσει ο Παπανδρέου, με όρους αξιοπρέπειας. Γιατί σε αντίθεση με αυτό που υποστηρίζεται από το μιντιακό κατεστημένο της χώρας μας (και βασικά από τα αξιοθρήνητα δελτία των «οκτώ»), ο απερχόμενος πρωθυπουργός με την πρότασή του για το περίφημο δημοψήφισμα προσέφερε μια σημαντική ιδεολογική υπηρεσία σε ολόκληρη την Ευρώπη!

Δηλαδή, αν και έπεσε η ιδέα του δημοψηφίσματος εντελώς άκαιρα, και ίσως τυχοδιωκτικά, η κεντρική σύγκρουση στην Ευρώπη-έστω και για τέσσερις μέρες τρόμου- μετατοπίστηκε από τις σκοτεινές  διαπραγματεύσεις μεταξύ ευρω-κρατών και τραπεζιτών στις ίδιες τις πλάτες του ελληνικού λαού, γιατί δεν είναι δυνατό τέτοια σκληρά μέτρα να λαμβάνονται χωρίς τη συνειδητή απόφαση ενός δημοκρατικού πληθυσμού.

Και αυτό το αποδέχονται τόσο ο μεγάλος γερμανός φιλόσοφος Χάμπερμας (Frankfurter Allgemeine Feuilleton, Rettet die Wuerde der Demokratie, 4/11/2011), όσο και το συντηρητικό αγγλικό περιοδικό Economist (A euro referendum, Greece’s woes, 5/11/2011).

Όμως ο Παπανδρέου θέλησε να διατηρήσει τη δύναμή του μέσα στο ΠαΣοΚ και προσπάθησε, στις μακιαβελικές διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό της κυβέρνησης εθνικής ενότητας, να επιβάλλει ως πρωθυπουργό ένα φίλο του , θυμίζοντας ότι η εξουσία είναι για κάποιους ανθρώπους αφροδισιακό (Enzensberger, «Πολιτική και πολιτισμός»).

Εξάλλου, ο Παπανδρέου δεν έχει σήμερα καμία νομιμοποίηση, αφού έχει ταυτιστεί -καλώς ή κακώς- με τα μονοδιάστατα μέτρα λιτότητας και άρα πρέπει να αποκαλυφθούν κάποιες καινούργιες προσωπικότητες που θα αντιπροσωπεύσουν αυτό το χώρο.   

Όμως και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρέπει να αποχωρήσει, γιατί έχει αναδειχθεί σε μια μοιραία προσωπικότητα!

Επί δύο χρόνια δυναμίτισε θανάσιμα κάθε ευρωπαϊκή προσπάθεια διάσωσης αυτής της χώρας (διαπαιδαγωγώντας ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού με την αντίστοιχη λογική) και σήμερα μιλάει κιόλας για άμεσες εκλογές, υπονομεύοντας εμφανώς την δυναμική της καινούργιας κυβέρνησης, ώστε ο ίδιος να γίνει γρήγορα πρωθυπουργός.

Αν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι σε αυτό τον τόπο, δεν πρέπει πια να επιβραβεύουμε ανθρώπους που βάζουν την προσωπική τους άμετρη φιλοδοξία πάνω από την πατρίδα!

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Ας ελπίσουμε ότι με την κυβέρνηση συνασπισμού θα αρχίσει μια νέα εποχή. Σε αυτή την εποχή δεν έχουν θέση ούτε ο Παπανδρέου, ούτε ο Σαμαράς!

*O κ. Καλφέλης  Γρηγόρης είναι Καθηγητής  της  Νομικής  Σχολής  στο ΑΠΘ

Τα δομημένα ομόλογα έστειλαν τον Καπράνο φυλακή. Τα λεγόμενα τοξικά ...έφεραν μόνο 1,8 εκατ. ευρώ στο λογαριασμό !!!!

Προφυλακίστηκε χθες το βράδυ ο πρώην πρόεδρος του ΤΣΠΕΑΘ Δ. Καπράνος με σύμφωνη γνώμη εισαγγελέα και ανακριτή για την υπόθεση του «αμαρτωλού» ομολόγου αξίας 130 εκατομμυρίων ευρώ που είχε προμηθευτεί το Ταμείο. Το ΤΣΠΕΑΘ το είχε αγοράσει με «καπέλο» 39 εκατομμυρίων ευρώ επενδύοντας σε αυτό περίπου το 1/5 των αποθεματικών του Ταμείου.
Αμέσως μετά την απόφαση της προφυλάκισης του για λόγους υγείας ο κατηγορούμενος μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός όπου νοσηλεύεται φρουρούμενος.
Σύμφωνα με πληροφορίες η προφυλάκιση του αποφασίστηκε μετά την διαπίστωση εισαγγελέα και ........
ανακριτή ότι προκύπτουν ενδείξεις ενοχής για τέσσερα κακουργήματα και συγκεκριμένα της απιστίας, της απάτης, του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος και της δωροδοκίας.
Από τα στοιχεία της δικογραφίας του μεγάλου σκανδάλου των δομημένων ομολόγων προκύπτει οτι σε λογαριασμό του κ. Καπράνου στην Ελβετία βρέθηκαν κατατεθημένα 1,8 εκατομμύρια ευρώ τα οποία εμφανίζονται ως προϊόντα εγκλήματος σε αντάλλαγμα της αγοράς του ομολόγου.
Στην ίδια δικογραφία περιγράφεται κινηματογραφικό, σχεδόν, περιστατικό με την ελβετική αστυνομία να κατάσχει δέμα στο οποίο ήταν στοιβαγμένα εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ τα οποία προορίζονταν για τους λογαριασμούς δυο εκ των εμπλεκομένων στο σκάνδαλο του ΤΣΠΕΑΘ.
Στη δικογραφία περιλαμβάνεται μάλιστα κατάθεση του οδηγού του φορτηγού ο οποίος περιγράφει λεπτομερώς το περιστατικό και κατονομάζει τους αποδέκτες του πολύτιμου πακέτου.

Υποκρισία και δημοψήφισμα

Του Γρηγόρη Καλφέλη
Καθηγητή της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ

Ο Economist κάνει λόγο για ελληνικό δράμα. Όμως η Ελλάδα μοιάζει σαν ένα απέραντο τρελοκομείο, όπου ο κάθε πολιτικός δείχνει μια απύθμενη υποκρισία και βυθίζει τη χώρα στην πλήρη αναξιοπιστία.
Και πρώτα- πρώτα ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος θυμήθηκε αιφνιδίως, αργά, παντελώς ασχεδίαστα – και ίσως τυχοδιωκτικά- τη σωστή ιδέα του δημοψηφίσματος για να σώσει ενδεχόμενα το δικό του μέλλον.
Τι εννοώ; Μόνο ένας πολιτικά αφελής δεν μπορεί να κατανοήσει το ακόλουθο απλό πράγμα .
Δηλαδή, ότι απέναντι στη ευρωπαική συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου υπάρχει σήμερα μια ολόκληρη κοινωνία που αντιστέκεται, λόγω των σκληρών μέτρων λιτότητας, τα οποία χειροτερεύουν δραματικά τη ζωή του μέσου έλληνα πολίτη.
Και επομένως είναι σαφές, ότι το δίλημμα για την ίδια την κοινωνία είναι το εξής: Ή θα παραμείνουμε στη σημερινή Ευρώπη – την Ευρώπη της συντηρητικής καγκελαρίουΜέρκελ και του αδύνατου Σαρκοζί- που μας εξασφαλίζει τουλάχιστον μισθούς και συντάξεις μέχρι το 2014.
Ή θα επιλέξουμε τον καταστροφικό δρόμο της επιστροφής στη δραχμούλα, που θα μας μεταβάλλει σε μια υπανάπτυκτη βαλκανική χώρα!
Όμως, αυτό το κρίσιμο δίλημμα δεν το έβαλε ο Παπανδρέου σε δημοψήφισμα πριν από ένα χρόνο, όταν ψηφιζόταν το αρχικό μνημόνιο, αλλά σήμερα (που είναι εντελώς αποδυναμωμένος και μετά από ένα σημαντικό διάστημα, όπου τα βάρη της οικονομικής αναπροσαρμογής ρίχτηκαν χυδαία μόνο στους φτωχότερους).
Επιπλέον, ο Γιώργος Παπανδρέου είναι δύσκολο πια να παραμείνει πρωθυπουργός μετά την πρόσφατη καταρράκωση του κύρους της χώρας μας από την ηγετική ελιτ της Ευρώπης, η οποία προσπάθησε να καθορίσει αυταρχικά και την ημερομηνία του «υποθετικού» δημοψηφίσματος και το περιεχόμενό του!
Γεγονός που υποδηλώνει και την αντιδημοκρατική δομή των ευρωπαϊκών θεσμών, όπου τα πάντα καθορίζονται από τους πιο ισχυρούς.
Επιπλέον, θα είναι παράνοια να πιστεύει κανείς, ότι οι εκλογές θα λύσουν το πρόβλημα, αν η ίδια η κοινωνία δεν αποδεχθεί συνειδητά την ευρωπαική της πορεία (και άρα και την εμφανή χειροτέρευση του βιοτικού της επιπέδου, όταν θα αρχίζει να εφαρμόζεται η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου).

Μέσα σε αυτό το μεταμοντέρνο πλαίσιο- που θυμίζει τρελούς πίνακες του Άντι Γουόρχολ- η υποκρισία των πολιτικών γίνεται ακόμη πιο ενοχλητική και ανυπόφορη, αν σκεφθεί κανείς τη στάση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης .
Τι εννοώ; Αφού επί δύο χρόνια τορπίλισε συστηματικά οποιαδήποτε ευρωπαϊκή προσπάθεια για τη διάσωση της χώρας – και αφού μας υποσχέθηκε μαγικά ότι θα εξαλείψει το τεράστιο κρατικό έλλειμμα μέσα σε ένα χρόνο- ξαφνικά θυμήθηκε τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου και τον κίνδυνο εκτροχιασμού της Ελλάδας από την ευρωζώνη, μετά την εξαγγελία του δημοψηφίσματος!
Γιατί κράτησε μια τέτοια στάση; Γιατί προφανώς ήθελε με κάθε θυσία να γίνει πρωθυπουργός, έστω και υπό συνθήκες κατάρρευσης της κρατικής μας οντότητας, στάση που θυμίζει ακατανόητα ένα ξεπερασμένο ηγετικό πρότυπο και μια «λογική Μεσσία».
Όμως, προκαλεί αλγεινή εντύπωση και η υποκρισία κάποιων κομμάτων της παραδοσιακής Αριστεράς, τα οποία καταρράκωσαν γενικευμένα το θεσμό του δημοψηφίσματος, ενώ η σύγχρονη αριστερή διανόηση ευνοεί αυτές τις μορφές έκφρασης των απόψεων της κοινωνίας ( Beck, «Η επινόηση του πολιτικού»).
Και υπήρχαν, μάλιστα, και αρκετά δημοσιεύματα στο διεθνή τύπο, τα οποία είδαν θετικά την πρωτοβουλία του δημοψηφίσματος και κατέκριναν σφοδρά την αυταρχική τάση του σημερινού γαλλο-γερμανικού άξονα να επιβάλλει «από τα πάνω» σκληρά μέτρα λιτότητας.
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Η υποκρισία περίσσεψε και είναι απαραίτητο πλέον να υπάρχει ένας στοιχειώδης κώδικας εθνικής συνεννόησης, ώστε να εξασφαλίσουμε με κάθε θυσία την παραμονή μας στο ευρωπαικό γίγνεσθαι (και να αποφύγουμε τη χρεοκοπία).
Αυτό προϋποθέτει, προς το παρόν τουλάχιστον, μια νέα κυβέρνηση καινούργιων και άφθαρτων πολιτικών προσώπων και ένα διαφορετικό σύστημα αξιών, ώστε να απαλλαγούμε επιτέλους από τη διαφθορά και τις εκφυλισμένες συνδικαλιστικές αριστοκρατίες, που πνίγουν τον τόπο και εμποδίζουν αυτή την πορεία!
Αλλιώς, ο όλεθρος είναι κοντά μας!