Τα
πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα είχαν τις ευκαιρίες όχι όμως και
την ικανότητα όπως φαίνεται να κάνουν την αυτοκάθαρση και την εξυγίανση τους. Άβουλα και ανίκανα προτίμησαν να αφήνουν τα βαρίδια
να τους βουλιάζουν στην ανυποληψία. Αυτό βέβαια το εισπράττουν
σήμερα από την κοινωνία .
Τούτες
τις μέρες έσκασε μύτη στην επικαιρότητα και η καλά φυλαγμένη σαν εφτασφράγιστο
μυστικό ΛΙΣΤΑ ΤΗΣ ΛΑΓΚΑΡΝΤ ή
αλλιώς λίστα της ντροπής. Ήρθε να αποδείξει σε όλους μας την
κατάφορη αδικία που γίνεται τα τελευταία χρόνια σε βάρος των Λαϊκών στρωμάτων,
και ακόμα να μας καταδείξει πώς αντιλαμβάνονται την κοινωνική δικαιοσύνη αυτοί
που την είχαν φυλαγμένη στα συρτάρια τους. Πείθεται πλέον και ο πιο
δύσπιστος για το ανήθικο παιχνίδι που παίχτηκε σε βάρος των μισθωτών, των
συνταξιούχων, των άνεργων, και των πολυτέκνων.
Πόσο
ποιο ανώδυνα για όλους αυτούς θα ήταν τα οικονομικά μέτρα αν καλούσαν τους
φοροφυγάδες της λίστας να πληρώσουν αυτά που τους αναλογούσαν;
Η
υπόθεση της λίστας μας έδειξε ακόμα την ηθική και το
πολιτικό ανάστημα όλων αυτών που την διαχειρίστηκαν. Μένει
τώρα στη δικαιοσύνη να διερευνήσει ποιοι και γιατί την ώρα που κάποιοι λυγίζουν-πεθαίνουν
κάτω από το βάρος των οικονομικών μέτρων, κάποιοι άλλοι μπορούν να
μένουν στο απυρόβλητο.
Όμως μια κοινωνία που
διεκδικεί τον αυτοσεβασμό, την κάθαρση, την απελευθέρωση της , ανοίγει μια
δημόσια συζήτηση για τους πολιτικούς και ηθικούς αυτουργούς αυτού του θανάτου.
Εμείς παρακολουθούμε
τα καμώματα της «τρόικας» σε βάρος της Ελλάδας και ασχολούμαστε με αυτά, μόνο
που περνάμε στα «ψιλά», τα καμώματα της «Ελληνικής Τρόικας»,
της.........κυβέρνησης των τριών, που λένε και ξελένε σε χρόνο μηδέν.
Βέβαια πολλοί θα πουν
ότι δεν είναι κυβέρνηση αυτό το κατασκεύασμα που έχουμε, και θα έχουν δίκιο.
Εκεί που «διαφωνούν»
μεταξύ τους και με τους τροικανους, πως γίνεται και συμφωνούν σε όλα, κανείς
δεν μπορεί να το εξηγήσει.
Το παιχνίδι της
κοροϊδίας, του εντυπωσιασμού μέσω των Μ.Μ.Ε και του αποπροσανατολισμού καλά
κρατεί.
Αυτοί λοιπόν, κάνουν
το παιχνίδι τους, για κάποιους από εμάς που
τους … χειροκροτούν (ακόμα) αλλά ο υπόλοιπος κοσμάκης πάει από το κακό στο
χειρότερο
Κι ας ξεκινήσουμε από
τον (επιτέλους πρωθυπουργό) Σαμαρά που πέρα των παραπάνω ευθυνών , ελέγχεται
και για τα παρακάτω:
Μήπως θυμάται κανείς
πόσος καιρός πέρασε από την ημέρα που
«δεσμεύτηκε» ότι ΔΕΝ θα μπουν άλλα μέτρα γιατί «ο Λαός δεν αντέχει»;
Ο Σαμαράς είναι λοιπόν
αυτός που έκανε την κωλοτούμπα του, είπε το «ουδείς αναμάρτητος» στη Μέρκελ,
εισέπραξε και τρεις καλές κουβέντες από την καγκελάριο που τόσο τις είχε ανάγκη
και νομίζει ότι ξεμπέρδεψε με την κοινωνία καθ όσο θωρεί ότι ξεχάστηκε η
συνυπογραφή του στην μνημονιακή τραγωδία.
Ο Βενιζέλος πέρα κι
αυτός όλων των παραπάνω ευθυνών που έχει, είναι απολύτως μια ξεχωριστή
περίπτωση!
Θεωρεί πάντα ότι αυτός
κατέχει την μοναδική αλήθεια – γενικώς για όλα –, έχει ένα ύφος δάσκαλου προς
φοιτητή, όταν απευθύνεται στον κόσμο,(για να μην πω Πάπα και άνω) λες και η
κοινωνία τού χρωστάει.
Φλυαρεί ακατάπαυστα
και στο τέλος ουδείς έχει καταλάβει τι θέλει να πει, πετάει κάτι μπαρούφες περί
εθνικής στρατηγικής και εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης και έχει ένα στυλ στις
συσκέψεις των αρχηγών τού τύπου «Χάρη σας κάνω που είμαι εδώ, έπρεπε να
συνομιλώ μόνο με την Ιστορία…».
Αυτή η έπαρση κι αλαζονεία που τον διακατέχει ήταν καταστροφική για το πολιτικό του μέλλον .
Αυτή η έπαρση κι αλαζονεία που τον διακατέχει ήταν καταστροφική για το πολιτικό του μέλλον .
Δεν υπάρχει ούτε ένας
πλέον που να ασχολήθηκε με την πολιτική και να μην πιστεύει ότι είναι πλέον ένα
καμένο χαρτί .
Κι ερχόμαστε στον έτερο
συνεταίρο των δύο παραπάνω κυρίως υπευθύνων.
Τον κυρ Φώτη, της
τραπεζικής αριστεράς .
Αυτόν σίγουρα δεν του
καταμαρτυρούμε καμία από τις παραπάνω ευθύνες αλλά ούτε τον θεωρούμε προδότη.
Άλλωστε ο ίδιος φροντίζει να το δηλώνει σε κάθε στιγμή.
Λεξιλάγνος , με
μειλίχια προφορά (δεν παρεξηγούμε το χάρισμα) φτυαρίζει πάνω στις λέξεις χώμα
και κοπριά. Με τέτοιο τρόπο όμως που αυτές καταντούν χωρίς περιεχόμενο.
Ο κυρ Φώτης δεν είναι
σκυλί που αλυχτά (Γαβγίζει). Είναι ένας μειλίχιος κράχτης των αγορών.
Το αλύχτισμα είναι
έργο κατ' αποκοπή των χρυσαυγιτών. Τους οποίους ο προπετής κ. Ψαριανός
φιλοδοξεί να εξημερώσει, αγνοώντας πως στην αυλή πάντα πρέπει να υπάρχει ένα
ντόπερμαν. Τουλάχιστον να του φυλάει την πόρσε από τους "αγανακτισμένους
πελάτες της πλατείας".
(Πού πας ρε μαλάκα
Γρηγόρη που θάλεγε και το αρμόδιο για την περίσταση άσμα)
Έτσι τον κυρ Φώτη τον
βασανίζει το μέλλον της χώρας. Αγωνιά για την παραμονή μας στο Ευρώ, για την
πολιτική αστάθεια. Είπαμε, όχι οριζόντια μέτρα.
Μόνο επιμηκυμένα
αγκίστρια στο βυθό των απελπισμένων κι' όποιος απαγκιστρώθηκε, απαγκιστρώθηκε.
Ελεύθερη αγορά είμαστε. Μπορεί ο καθείς να διαλέξει το δόλωμα που του
ταιριάζει. Και μ αυτά και μ εκείνα αναρωτιέμαι :
Πώς είναι δυνατόν σήμερα να
υπερασπίζεται μια πολιτική που εξαθλιώνει την κοινωνία, δημιουργεί νέους
ανέργους, πυροδοτεί ρατσιστικές συμπεριφορές, οι οποίες ενισχύουν φασιστικά
κόμματα και τελικά βάζουν σε κίνδυνο τη δημοκρατία;
Πώς είναι δυνατόν να μην
αντιδρά σε μια πολιτική, που είναι αντίθετη με όσα πίστευε και υπερασπιζόταν με
συνέπεια και ήθος σε όλη την πολιτική του διαδρομή;
Σε αυτά θα πρέπει να
απαντήσει καθαρά και θα κληθεί σύντομα χωρίς επικοινωνιακές φιοριτούρες και
τεχνάσματα.
Όσο για ορισμένους πολιτικούς
συνεργάτες που είναι δίπλα του δεν απορώ.
Ορισμένοι εξ αυτών ήταν πάντα
στα «έξω Δεξιά της εξουσίας», άλλοτε υμνώντας τον Καραμανλή (και τον Α` και τον
Β´), άλλοτε γλείφοντας τον Σημίτη και ρίχνοντας λευκή πετσέτα, για να μην πω...
βρεγμένη πατσαβούρα, στις αντιδικτατορικές τους περγαμηνές.
Από αυτούς δεν περιμένουμε
τίποτα. Από τον κυρ-Φώτη όμως;
Περιμένουμε από τον
κυρ Φώτη να μας αποδείξει αυτό, που ο ίδιος αρέσκεται να λέει. Ότι δεν είναι
προδότης και δεν έγινε ποτέ. Ιδού η Ρόδος…..
Ειδάλως θα του
υπενθυμίσουμε τους στίχους από το ποίημα του Κ Καβάφη:
«Ο ηγεμών εκ Δυτικής
Λιβύης»
Άρεσε γενικώς στην
Αλεξάνδρεια,
τες δέκα μέρες που
διέμεινεν αυτού, ο ηγεμών εκ Δυτικής Λιβύης
Αριστομένης, υιός του
Μενελάου.
Ως τ' όνομά του, κ' η
περιβολή, κοσμίως, ελληνική.
Δέχονταν ευχαρίστως
τες τιμές, αλλά
δεν τες επιζητούσεν·
ήταν μετριόφρων.
Αγόραζε βιβλία
ελληνικά,
ιδίως ιστορικά και
φιλοσοφικά.
Προ πάντων δε άνθρωπος
λιγομίλητος.
Θάταν βαθύς στες
σκέψεις, διεδίδετο,
κ' οι τέτοιοι τόχουν
φυσικό να μη μιλούν πολλά.
Μήτε βαθύς στες
σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος
άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό,
ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ' επάνω, κάτω σαν
τους Έλληνας να φέρεται·
κ' έτρεμεν η ψυχή του
μη τυχόν
χαλάσει την
καλούτσικην εντύπωσι
μιλώντας με
βαρβαρισμούς δεινούς τα ελληνικά,
κ' οι Αλεξανδρινοί τον
πάρουν στο ψιλό,
ως είναι το συνήθειο
τους, οι απαίσιοι.
Γι' αυτό και
περιορίζονταν σε λίγες λέξεις,
προσέχοντας με δέος
τες κλίσεις και την προφορά·
κ' έπληττεν ουκ ολίγον
έχοντας
κουβέντες στοιβαγμένες
μέσα του.
Γιατί εμείς απλά
γνωρίζουμε ότι όποιος γεννιέται λαγός, μένει λαγός, αυτό διδάσκει η φύση. Το
πολύ-πολύ να μεταλλαχθεί σε κονίκλιον, εγκαταβιώντας σ' ένα καθώς πρέπει
σαλόνι, μπιμπελό για τα σαδο-μαλάκια της Οικογένειας. ger
