Τα μη-αυτονόητα
Παντελής Καψής , kapsis@dolnet.gr
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 7 Μαρτίου 2009
ΣΤΙΣ Ηνωμένες Πολιτείες ο προϋπολογισμός του Προέδρου Ομπάμα έχει προκαλέσει αποπληξία στους συντηρητικούς κύκλους.
ΤΑ ποσά προκαλούν ίλιγγο: δαπάνες που φτάνουν τα 3,6 τρισεκατομμύρια δολάρια κι ανάμεσά τους 634 δισεκατομμύρια δολάρια μέσα στα επόμενα 10 χρόνια για την επέκταση της κοινωνικής ασφάλισης σε όλους τους πολίτες κι άλλα 150 δισεκατομμύρια για τη μείωση των αερίων θερμοκηπίου.
ΚΑΤΑ ένα μέρος θα καλυφθούν από φόρους.
Υπολογίζεται ότι καθένας που ανήκει στο 1% των πιο πλούσιων Αμερικανών θα κληθεί να πληρώσει περίπου 100.000 δολάρια περισσότερο φόρο τον χρόνο!
ΟΙ φόροι βέβαια δεν αρκούν. Έτσι το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα θα φτάσουν στα υψηλότερα επίπεδα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για την πιο φιλόδοξη προσπάθεια που έγινε ποτέ όχι απλώς για να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση αλλά και για να αλλάξει το πρόσωπο της Αμερικής. Και βέβαια προκάλεσε δηλητηριώδη σχόλια από τους αντιπάλους του κ. Ομπάμα, οι οποίοι ωστόσο είναι αδύναμοι να αντιδράσουν λόγω της υψηλής του δημοτικότητας.
ΣΕ ένα είχαν εν μέρει δίκιο: όταν χαρακτήρισαν τον προϋπολογισμό τον πιο «κομματικό» των τελευταίων ετών. Και είναι αλήθεια ότι ο κ. Ομπάμα, παρότι εξελέγη δίνοντας βάρος στην ανάγκη ευρύτερων συναινέσεων, κατέθεσε ένα σχέδιο που ουσιαστικά διαγράφει 30 χρόνια ιδεολογικής κυριαρχίας του Ρήγκαν.
ΑΥΤΟ όμως είναι και το παράδοξο της οικονομικής κρίσης: όσο καλή διάθεση και αν έχουμε, η αντιμετώπισή της δεν είναι ποτέ πολιτικά ουδέτερη.
Ο κ. Καραμανλής είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Εδώ και εβδομάδες πιπιλάει την καραμέλα της συνεννόησης τουλάχιστον στα «αυτονόητα» όπως τα χαρακτήρισε.
ΟΤΑΝ όμως ήρθε η στιγμή να μας αποκαλύψει τους έξι «άξονες» αυτής της επιδιωκόμενης συναίνεσης βρέθηκε να αναπτύσσει μια πολιτική καθόλου αυτονόητη- αντίθετα, ιδεολογικά έντονα νεοφιλελεύθερη.
ΤΟΝΙΣΕ χαρακτηριστικά την ανάγκη μείωσης των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, την ίδια στιγμή όμως υποστήριξε ότι αυτό θα πρέπει να γίνει με μοναδικό εργαλείο τη μείωση των δαπανών.
ΓΙΑΤΙ όμως; Γιατί θα πρέπει να θεωρείται ταμπού ο νόμος που μείωσε τη φορολογία στα κέρδη των επιχειρήσεων; Γιατί να θεωρείται ταμπού η κατάργηση του φόρου κληρονομιάς και του φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας που ευνόησαν σκανδαλωδώς τους πλούσιους;
ΑΚΟΜΑ και η επίκληση των κανόνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τον κ. Καραμανλή δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Γιατί βέβαια το πώς θα αντιμετωπιστεί η κρίση αποτελεί αντικείμενο έντονου διαλόγου μεταξύ των κρατών-μελών.
Απλώς η Ελλάδα είναι χωρίς φωνή και δυστυχώς χωρίς αξιόπιστη παρουσία.
Ο κ. Ομπάμα αντιμετωπίζει την οικονομική κρίση σαν ευκαιρία για να επιχειρήσει ένα από τα πιο ριζοσπαστικά πειράματα που έχει γίνει ποτέ στις ΗΠΑ.
Η ΕΛΛΑΔΑ φυσικά δεν έχει τέτοια περιθώρια. Ο κίνδυνος χρεοκοπίας βρίσκεται πάντα μπροστά μας. Αυτό ωστόσο δεν δικαιολογεί την επιμονή του κ. Καραμανλή σε ένα άδικο, αποτυχημένο και αντιαναπτυξιακό οικονομικό μοντέλο!
ΤΑ ποσά προκαλούν ίλιγγο: δαπάνες που φτάνουν τα 3,6 τρισεκατομμύρια δολάρια κι ανάμεσά τους 634 δισεκατομμύρια δολάρια μέσα στα επόμενα 10 χρόνια για την επέκταση της κοινωνικής ασφάλισης σε όλους τους πολίτες κι άλλα 150 δισεκατομμύρια για τη μείωση των αερίων θερμοκηπίου.
ΚΑΤΑ ένα μέρος θα καλυφθούν από φόρους.
Υπολογίζεται ότι καθένας που ανήκει στο 1% των πιο πλούσιων Αμερικανών θα κληθεί να πληρώσει περίπου 100.000 δολάρια περισσότερο φόρο τον χρόνο!
ΟΙ φόροι βέβαια δεν αρκούν. Έτσι το δημόσιο χρέος και το έλλειμμα θα φτάσουν στα υψηλότερα επίπεδα μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για την πιο φιλόδοξη προσπάθεια που έγινε ποτέ όχι απλώς για να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση αλλά και για να αλλάξει το πρόσωπο της Αμερικής. Και βέβαια προκάλεσε δηλητηριώδη σχόλια από τους αντιπάλους του κ. Ομπάμα, οι οποίοι ωστόσο είναι αδύναμοι να αντιδράσουν λόγω της υψηλής του δημοτικότητας.
ΣΕ ένα είχαν εν μέρει δίκιο: όταν χαρακτήρισαν τον προϋπολογισμό τον πιο «κομματικό» των τελευταίων ετών. Και είναι αλήθεια ότι ο κ. Ομπάμα, παρότι εξελέγη δίνοντας βάρος στην ανάγκη ευρύτερων συναινέσεων, κατέθεσε ένα σχέδιο που ουσιαστικά διαγράφει 30 χρόνια ιδεολογικής κυριαρχίας του Ρήγκαν.
ΑΥΤΟ όμως είναι και το παράδοξο της οικονομικής κρίσης: όσο καλή διάθεση και αν έχουμε, η αντιμετώπισή της δεν είναι ποτέ πολιτικά ουδέτερη.
Ο κ. Καραμανλής είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Εδώ και εβδομάδες πιπιλάει την καραμέλα της συνεννόησης τουλάχιστον στα «αυτονόητα» όπως τα χαρακτήρισε.
ΟΤΑΝ όμως ήρθε η στιγμή να μας αποκαλύψει τους έξι «άξονες» αυτής της επιδιωκόμενης συναίνεσης βρέθηκε να αναπτύσσει μια πολιτική καθόλου αυτονόητη- αντίθετα, ιδεολογικά έντονα νεοφιλελεύθερη.
ΤΟΝΙΣΕ χαρακτηριστικά την ανάγκη μείωσης των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους, την ίδια στιγμή όμως υποστήριξε ότι αυτό θα πρέπει να γίνει με μοναδικό εργαλείο τη μείωση των δαπανών.
ΓΙΑΤΙ όμως; Γιατί θα πρέπει να θεωρείται ταμπού ο νόμος που μείωσε τη φορολογία στα κέρδη των επιχειρήσεων; Γιατί να θεωρείται ταμπού η κατάργηση του φόρου κληρονομιάς και του φόρου μεγάλης ακίνητης περιουσίας που ευνόησαν σκανδαλωδώς τους πλούσιους;
ΑΚΟΜΑ και η επίκληση των κανόνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης από τον κ. Καραμανλή δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Γιατί βέβαια το πώς θα αντιμετωπιστεί η κρίση αποτελεί αντικείμενο έντονου διαλόγου μεταξύ των κρατών-μελών.
Απλώς η Ελλάδα είναι χωρίς φωνή και δυστυχώς χωρίς αξιόπιστη παρουσία.
Ο κ. Ομπάμα αντιμετωπίζει την οικονομική κρίση σαν ευκαιρία για να επιχειρήσει ένα από τα πιο ριζοσπαστικά πειράματα που έχει γίνει ποτέ στις ΗΠΑ.
Η ΕΛΛΑΔΑ φυσικά δεν έχει τέτοια περιθώρια. Ο κίνδυνος χρεοκοπίας βρίσκεται πάντα μπροστά μας. Αυτό ωστόσο δεν δικαιολογεί την επιμονή του κ. Καραμανλή σε ένα άδικο, αποτυχημένο και αντιαναπτυξιακό οικονομικό μοντέλο!
από ΤΑ ΝΕΑ
ΜΠΟΣΤΑΝΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου