Η ανάσταση.. θ’ αργήσει

Ένα κείμενο που αξίζει να διαβάσετε και να αναλογιστείτε έστω για λίγο τι είναι σημαντικό και τι όχι.....

(Από το apneagr)

Χθες μεγάλο Σάββατο απόγευμα. Μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα φτάνει στο τέλος της. Καθισμένη στο μπαλκόνι σκέπτομαι διάφορα. Μια τρεμάμενη φωνή, σταματάει απότομα τις σκέψεις μου.

“Χρόνια πολλά παιδί μου, καλή ανάσταση”.

Μια ηλικιωμένη κυρία, από το απέναντι μπαλκόνι, μου μιλάει…

Την έβλεπα συχνά και πάντα αναρωτιόμουν, αν είναι μόνη στον κόσμο ή αν έχει κάποιους συγγενείς ή φίλους που την επισκέπτονται. Αποφάσισα λοιπόν να την ρωτήσω, μετά τις ευχές που ανταλλάξαμε.

Είσθε μόνη κυρία Χρυσούλα;

Δεν έχετε οικογένεια;

Με κοίταξε κι... ένα πλατύ χαμόγελο εξαφάνισε όλες τις ρωγμές του χρόνου, απ’ το πρόσωπό της. Τα μάτια της άστραψαν. Τα χέρια της άνοιξαν διάπλατα, σ’ ένα αόρατο θαρρείς αγκάλιασμα κι η φωνή της, ακούστηκε καθαρή δυνατή να λέει:

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ...

ΜΠΟΣΤΑΝΙ - 6:28 μ.μ. - 20/4/2009