Του Γιώργου Χρ. Παπαχρήστου
gpapachristos@dolnet.gr
Εμένα βασικά τα μεγαλεία δεν μου αρέσουν. Δηλαδή τι δεν μ΄ αρέσει. Να, να έχω, ας πούμε, ιδιαιτέρες. Να ξέρει η άλλη πότε βήχω και πότε έχω πονοκέφαλο. Πότε βαριέμαι και πότε θέλω, λέμε τώρα, να γυρίσω τον τόπο ανάποδα. Άλλο που δεν μ΄ αρέσει είναι να με «γλείφουν». Να περνάω δηλαδή στον διάδρομο και να έχω τρεις- τέσσερις να μου λένε ότι φοράω καταπληκτικό κοστούμι, εξαίσια γραβάτα, ωραία παπούτσια, και να τσακώνονται ποιος θα με ξεσκονίσει πρώτος. Ένα τρίτο που μου τη βαράει είναι ο οδηγός- ένας άνθρωπος συνήθως από το πουθενά στον οποίο εξ ανάγκης εμπιστεύεσαι πράγματα, τα οποία λογικά και φυσιολογικά θα κρατούσες για τον εαυτό σου. Κι από κοντά διάφορα άλλα, τα οποία δεν σου επιτρέπουν να έχεις μια κανονική ζωή, αλλά σε βάζουν σε καλούπια και σου υπαγορεύουν όρους και προϋποθέσεις που οφείλεις να ακολουθείς για όσο χρόνο κατέχεις τη θέση που κουβαλάει όλα τα προηγούμενα και ενδεχομένως και πολλά περισσότερα. Αυτά πιστεύω εγώ.
Τρελαίνονται για μεγαλεία
Γιατί καμιά... σαρανταριά χιλιάδες πατριώτες (σαράντα και όχι είκοσι τρεις χιλιάδες, όπως αρχικά είχε ανακοινωθεί), φαίνεται πως τρελαίνονται για όλα αυτά και έχουν σπεύσει να υποβάλουν βιογραφικά και αιτήσεις για να αποκτήσουν έναν από τους επίζηλους τίτλους που κουβαλούν ως... προίκα τα όσα προανέφερα......
Τρελαίνονται για μεγαλεία
Γιατί καμιά... σαρανταριά χιλιάδες πατριώτες (σαράντα και όχι είκοσι τρεις χιλιάδες, όπως αρχικά είχε ανακοινωθεί), φαίνεται πως τρελαίνονται για όλα αυτά και έχουν σπεύσει να υποβάλουν βιογραφικά και αιτήσεις για να αποκτήσουν έναν από τους επίζηλους τίτλους που κουβαλούν ως... προίκα τα όσα προανέφερα......
συνέχεια : [Αιχμές]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου