ΤΟ ΣΤΙΓΜΑ Ο Σαμαράς σπρώχνει τον Καραμανλή στην αρένα
Τoυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ
gpapachristos@dolnet.gr
Στενοχώρια μεγάλη τραβάω. Στενοχώρια που δεν λέγεται, δεν περιγράφεται! Εγώ που 5 χρόνια τον είχα στήσει απέναντι στον τοίχο και τον «πυροβολούσα» πότε με τα DVD και πότε με τις ρακέτες, εγώ που ανέδειξα πρώτος (και μόνος) την πανθομολογούμενη εκ των υστέρων τάση του για αραλίκι, εγώ τώρα έρχομαι να καταγγείλω την άσχημη τύχη που του επεφύλαξε η μοίρα. Ούτε τέσσερις μήνες δεν πέρασαν από την ημέρα που τους είχε όλους στα πόδια του και τώρα αυτοί οι ίδιοι είναι έτοιμοι να τον σπρώξουν στην αρένα, να τον κάνουν κιμά τα λιοντάρια που ξερογλείφονται, κοιτάζοντάς τον. Περνάει δράμα ο Κώστας Καραμανλής, αλλά ποιος του φταίει; Κανόνας είναι στην πολιτική το «δρυός πεσούσης...», και τρόπος ζωής το «ο βασιλιάς απέθανε, ζήτω ο βασιλιάς». Τα ίδια έκανε κι αυτός με τον προκάτοχό του Έβερτ, τα ίδια υφίσταται τώρα με τον διάδοχό του Σαμαρά. Και επίσης... ας πρόσεχε!
Υμνούσαν τον καταλληλότερο
Μια κουβέντα είναι αυτή- τι να πρωτοπροσέξει; Ο τρόπος που κυβέρνησε, ναι, ήταν αλαζονικός, αλλά μπορούσε να κάνει διαφορετικά; Σε μια χώρα όπου για τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που τις στηρίζουν αξία έχει μόνο ο λόγος του αρχηγού, πώς αλλιώς θα μπορούσε να λειτουργήσει ο Καραμανλής; Υπήρξε ένας που να μην του χτύπησε την πλάτη και να μην του είπε πόσο μεγάλος είναι, πόσο τεράστιος, απίθανος, εξαιρετικός, τρομερός, αδιανόητα έξυπνος, αποτελεσματικός, καταλληλότερος (αυτό πάλι, εδώ το ΄χω, δεν μπορώ να το χωνέψω, ό,τι και να μου πεις); Βρέθηκε ένας που να του είπε «εεεεπ, αρχηγέ, τι κάνεις;» όταν ο άνθρωπος κατέστρεφε τη χώρα με τη διεστραμμένη επιμονή παιδιού που ο μπαμπάς του έχει φάει μισή μέρα να του φτιάξει ένα κάστρο στην άμμο κι εκείνο, το σκασμένο, θέλει σώνει και καλά να το χαλάσει γιατί έτσι του κάθησε; Κανείς. Ούτε ένας. Τον αποθέωναν. Και τώρα που είναι με την πλάτη στο καναβάτσο, τον αφήνουν να σέρνεται στα τέσσερα και να βάζει εκείνον τον Αντώναρο να λέει ότι τάχα μου η ευχαριστήρια επιστολή στον Χριστοφοράκο δεν ήταν τίποτε. Έτσι την έστειλε, όπως έστειλε και σε χιλιάδες άλλους...
Υμνούσαν τον καταλληλότερο
Μια κουβέντα είναι αυτή- τι να πρωτοπροσέξει; Ο τρόπος που κυβέρνησε, ναι, ήταν αλαζονικός, αλλά μπορούσε να κάνει διαφορετικά; Σε μια χώρα όπου για τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που τις στηρίζουν αξία έχει μόνο ο λόγος του αρχηγού, πώς αλλιώς θα μπορούσε να λειτουργήσει ο Καραμανλής; Υπήρξε ένας που να μην του χτύπησε την πλάτη και να μην του είπε πόσο μεγάλος είναι, πόσο τεράστιος, απίθανος, εξαιρετικός, τρομερός, αδιανόητα έξυπνος, αποτελεσματικός, καταλληλότερος (αυτό πάλι, εδώ το ΄χω, δεν μπορώ να το χωνέψω, ό,τι και να μου πεις); Βρέθηκε ένας που να του είπε «εεεεπ, αρχηγέ, τι κάνεις;» όταν ο άνθρωπος κατέστρεφε τη χώρα με τη διεστραμμένη επιμονή παιδιού που ο μπαμπάς του έχει φάει μισή μέρα να του φτιάξει ένα κάστρο στην άμμο κι εκείνο, το σκασμένο, θέλει σώνει και καλά να το χαλάσει γιατί έτσι του κάθησε; Κανείς. Ούτε ένας. Τον αποθέωναν. Και τώρα που είναι με την πλάτη στο καναβάτσο, τον αφήνουν να σέρνεται στα τέσσερα και να βάζει εκείνον τον Αντώναρο να λέει ότι τάχα μου η ευχαριστήρια επιστολή στον Χριστοφοράκο δεν ήταν τίποτε. Έτσι την έστειλε, όπως έστειλε και σε χιλιάδες άλλους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου