Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΙΜΗΣ.

Την επαύριο του μοιραίου διαγγέλματος, που συμπύκνωσε σε λίγα λεπτά την υποχώρηση, όχι απλά μιας κυβέρνησης, αλλά ενός ολόκληρου λαού, στα κελεύσματα του διεθνούς καπιταλισμού των φορέων του και των εκφράσεών του, μόνο πίκρα και απογοήτευση, μπορεί κανείς, ν΄ ανιχνεύσει στον κοινωνικό περίγυρο.
Κρίμα, γιατί, είχε περάσει η ελπίδα, πως ήταν δυνατόν να γίνει διαφορετικά !
Οι τοκογλύφοι, δυστυχώς, ανεξαρτήτως μεγέθους και έδρας, άπαξ και σ΄ έβαλαν στο χέρι, δεν σ΄ αφήνουν εύκολα, ενώ οι διαδικασίες και οι πρακτικές, που ακολουθούν, είναι standards, δοκιμασμένες και σπάνια αναποτελεσματικές.

Ο θυμός σε επίπεδα ιδιαίτερα αυξημένα, τσιτώνεται και από την (συνεχιζόμενη) αλήτικη λειτουργία των λεχριτών της δημοσιογραφίας. Ενώ μέχρι χθες μας είχαν ζαλίσει τα ούμπαλα με την μονότονα, επαναλαμβανόμενη προτροπή «πάρτε σκληρά μέτρα», μόλις αυτά πάρθηκαν, τη χώνουν, κάνοντας στροφή 180ο μοιρών, στον Παπακωνσταντίνου : «κύριε Υπουργέ ξέρετε πως πίσω από τους αριθμούς και τα μέτρα υπάρχουν άνθρωποι ?...». Ναι οι αλήτες, ξαφνικά έγιναν πονόψυχοι και φιλάνθρωποι !

Μ΄ αυτά και μ΄ αυτά, δύο πράγματα καταγράφονται ως σημεία κλειδιά, το ένα σαν «ευκαιρία που χάθηκε» και το δεύτερο, ως «χρέος τιμής» προς τον ελληνικό λαό, που πικράθηκε τόσο. >>>Διαβάστε τη συνέχεια...

από [ ΛΟΓΟΠΛΟΚΙΕΣ ]

ΜΠΟΣΤΑΝΙ - 10:01 μ.μ.- 4/2/2010

Περισσότερα... [ σχόλια..... σύνδεσμοι ... ]

Μοιραστείτε