Δεν θα ασχοληθώ εδώ με την επιστημοσύνη και το έργο σου , γιατί άλλοι αναφέρθηκαν και θα αναφερθούν διεξοδικά σ αυτά.
Θα ήθελα μόνο, κινούμενος περισσότερο από συναισθηματική διάθεση, να επισημάνω μερικές αξιομνημόνευτες πτυχές της προσωπικότητάς σου, που δείχνουν ότι πρόκειται - χωρίς υπερβολή - για ένα πνευματικό ανάστημα και για ένα ιδιαίτερα καλλιεργημένο ψυχικά άνθρωπο, με σπάνιο ήθος, με βαθιά και βιωματική πίστη στη δημοκρατία, με απλότητα και ταπεινότητα και με τη γνωστή σε όλους ευγένεια και καλοσύνη σου, που ανυπόκριτα εξεδήλωνες όχι μόνο προς τους φίλους και συναδέλφους σου αλλά και προς κάθε συνάνθρωπό σου.
Αρκει να αναφερθώ προς απόδειξη των ισχυρισμών μου στην ένθετη φωτογραφία που δημοσίευσε το Βήμα το 1998 στην επέτειο του Πολυτεχνείου (ο ίδιος σε κύκλο και με μαύρο ζιβάγκο) και με το ακόλουθο λιτό κείμενο που δημοσίευσες στο Blog σου δείγμα ήθους και αξιοπρέπειας.
Κάθε χρόνο τούτη τη μέρα, θέλω να γράψω κάτι για εκείνες τις μέρες που συγκλόνισαν τα εφηβικά μου χρόνια.
Σκέφτομαι όμως τους παρείσακτους κι ανώνυμους συναγωνιστές, που προδοθήκανε τα όνειρά τους, χωρίς όμως ποτέ να εξαργυρώσουν τον αγώνα τους (όπως κι εγώ, και φυσικά δεν περιμένουμε τίποτα μα τίποτα προσωπικά)... και σιωπώ.
Νάκος.
ΜΠΟΣΤΑΝΙ - 1:10 μ.μ.- 17/11/2009
Ο θάνατος είναι βέβαια η κοινή μοίρα όλων των ανθρώπων, είναι το μόνο που κανείς δεν μπορεί να αποφύγει.
«Άιδα μόνον φεύξιν ουκ επάξεται» (ο άνθρωπος), μας λέει και ο αρχαίος τραγικός ποιητής. Δεν κάνει δε (ο θάνατος) καμιά εξαίρεση, είτε καλός είναι ο άνθρωπος είτε κακός, «αλλά ίσον εαυτόν παρέχει πάσιν».
Ο θάνατος, όμως, σε άλλους ανθρώπους επέρχεται βίαια, όπως π.χ. συμβαίνει με τους στον πόλεμο πεσόντες, σε άλλους ακαριαία (ανακοπή, θρόμβωση αορτής, οξύ πνευμονικό κλπ) και σε άλλους λόγω φυσιολογικής φθοράς (γήρατος) ή λόγω νόσων και κακουχιών.
Αυτός ο τελευταίος είναι συχνά πολύ επώδυνος και αποτελεί πράγματι φοβερή δοκιμασία για την αδύναμη ανθρώπινη φύση.
Εσύ Νάκο έφυγες για το μεγάλο ταξίδι με το δεύτερο (ανακοπή) που είναι πολύ ανώδυνο για σένα αλλά πολύ επώδυνο για αυτούς που αφήνεις….
Η δημιουργική σου φλόγα έσβησε μαζί με την τελευταία πνοή της ζωής σου. Και το ακόμη πιο αξιοσημείωτο και αξιοθαύμαστο είναι ότι είχες το κουράγιο και τη διάθεση, από αυτό εδώ το δημιούργημά σου (ΤΟ ΜΠΟΣΤΑΝΙ) να αναρτήσεις άρθρο, όταν πια το μοιραίο σε άγγιξε.
Ήταν Σάββατο 27 του Φλεβάρη. Το θλιβερό άγγελμα έφτασε στ αυτιά μου. Ο αδελφός μου, ο ξεχωριστός και θαυμάσιος αυτός άνθρωπος, «εξεμέτρησε το ζην» και παρέδωσε την αγαθή ψυχή του στα χέρια των αγγέλων.
Περιττό να σου πω ότι ο πόνος και η θλίψη άγγιξαν κατάβαθα τις ψυχές όλων των φίλων και γνωστών σου, που δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι ο αγαπημένος τους φίλος έφυγε, για πάντα, από κοντά τους.
Πώς να βρει η ψυχή γαλήνη αδελφέ ?
Μια απόπειρα έκανα με το βύθισμα στο κείμενο «Περί Ψυχής» του Πλάτωνα, τα λόγια παρηγοριάς του Σωκράτη στους φίλους του τις ύστατες ώρες της ζωής του.
Είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, ότι προορισμός μας είναι ο Θάνατος έτσι κι αλλιώς…
Κι όμως , όταν η απουσία είναι τόσο μεγάλη, όταν ο πόνος είναι τόσο βαθύς, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να σε παρηγορήσει…
Ξυπνάω , μιλάω , αστειεύομαι κάποιες φορές, εργάζομαι , συζητάω, φροντίζω να τρέφω την οικογένεια και τον εαυτό μου, φροντίζω το σαρκίο μου, κοιμάμαι ….
Όλα όμως μηχανικά, δίχως το παραμικρό ίχνος ευχαρίστησης, ικανοποίησης, απόλαυσης …
Δυστυχώς η ψυχή δεν συμμετέχει , παρακολουθεί εκ του μακρόθεν… και κουνά το κεφάλι απαξιωτικά, γνωρίζει ότι ο πανδαμάτωρ χρόνος θα επουλώσει την αιμορραγούσα πληγή, αλλά το σημάδι θα παραμείνει, τίποτα δεν είναι ικανό να το σβήσει…
Η απουσία , η κενή θέση στο σπίτι , στο τραπέζι (όποτε οι συνθήκες ζωής μας το επέτρεπαν), στην καρδιά μου …
Τα λόγια που ειπώθηκαν και δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω και άλλα που έφτασαν στα χείλη αλλά δεν βγήκαν …
Καλό βράδυ !!!
Αγαπημένε αδελφέ αναπαύου εν ειρήνη.
ΥΓ
Πρέπει, όμως, να σου πω ότι για σένα ισχύουν τα λόγια του αρχαίου ρήτορα
«Οι (δηλ. οι άνθρωποι σαν εσένα) πενθούνται μεν γιά τη φύση ως θνητοί, υμνούνται δε ως αθάνατοι για την αρετή».
Αιωνία σου η μνήμη αδελφέ μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου