Οι μέρες της ορκωμοσίας μου πλησιάζουν.. και είναι αυτό που, ξέρεις, μετράς ποιοι θα έρθουν, ποιοι θα είναι κοντά σου σε αυτή τη χαρά.. και δυστυχώς κάποιος λείπει από αυτό το μέτρημα… Κάθε μέρα που περνάει όλοι μας σε έχουμε στο μυαλό μας, στη σκέψη μας, στην καρδιά μας, σε κουβαλάμε, ο καθένας με τον τρόπο του.. Και είμαι σίγουρη πως αν καθίσουμε να πούμε αυτά που σκεφτόμαστε, όλοι λίγο-πολύ στα ίδια θα καταλήξουμε… Να μιλάμε για το πόσο μοναδικός άνθρωπος ήσουν και το πόσο πολύ μας λείπεις, και στα μικρά και στα μεγάλα.. Δεν ξέρω αν με βλέπεις αυτή τη στιγμή που γράφω ή αν αντιλαμβάνεσαι με κάποιον τρόπο τις σκέψεις μου αυτές, πάντως για ένα περίεργο λόγο, νιώθω ότι αυτό το blog είναι κάτι τόσο δικό σου, που είναι σα να σου μιλάω απ’ ευθείας..

Να μας προσέχεις από εκεί ψηλά.
Με αγάπη, η «ανεψιά» σου,
Νανώ.

Υ.Γ. : Είμαι σίγουρη πως τη στιγμή που θα παίρνω στα χέρια μου το πτυχίο, θα με βλέπεις, θα χαμογελάς και θα είσαι περήφανος για μένα…