Στην ήδη πτωχεύσασα Ελλάδα βιώνουμε τώρα τελευταία μια διαρκή πρόκληση:
Οι αντικειμενικά αφερέγγυοι πολιτικοί μας, που πτώχευσαν την χώρα, να διεκδικούν μια ακόμη ευκαιρία για να σώσουν τον λαό από τις συνέπειες της πολιτικής τους.
Αυτό το δράμα που παρακολουθήσαμε τον τελευταίο καιρό , το βλέπουμε σήμερα να αναπαρίσταται μέσω της δημόσιας διαμάχης φατριών διαπλεκόμενων, στο πλαίσιο του εσωτερικού ανταγωνισμού στελεχών του πολιτικού συστήματος του δικομματισμού που μας κυβέρνησε όλα αυτά τα χρόνια. Χωρίς καμία εξαίρεση, παρακολουθούμε τους πτωχεύσαντες πολιτικούς να (αυτο)προβάλλονται σαν......παράγοντες σωτηρίας των «ασώτων» Ελλήνων .
Αυτό το δράμα που παρακολουθήσαμε τον τελευταίο καιρό , το βλέπουμε σήμερα να αναπαρίσταται μέσω της δημόσιας διαμάχης φατριών διαπλεκόμενων, στο πλαίσιο του εσωτερικού ανταγωνισμού στελεχών του πολιτικού συστήματος του δικομματισμού που μας κυβέρνησε όλα αυτά τα χρόνια. Χωρίς καμία εξαίρεση, παρακολουθούμε τους πτωχεύσαντες πολιτικούς να (αυτο)προβάλλονται σαν......παράγοντες σωτηρίας των «ασώτων» Ελλήνων .
Δυστυχώς όμως γι αυτούς, ο λόγος τους προδίδει την πρεμούρα τους να περισώσουν το καθεστώς της κυριαρχίας τους που είναι:
Η άσωτη δομή με την οποία είναι άρρηκτα συνυφασμένη όχι απλώς η πολιτική τους ταυτότητα, αλλά και αυτή καθ’ εαυτή η κοινωνική τους ύπαρξη.
Κι εμείς, τι κάνουμε εμείς;
Κι εμείς, τι κάνουμε εμείς;
Αντί η κοινωνία, οι πολίτες, να μιλούμε για τη διαφθορά, και να προσπαθήσουμε να οικοδομήσουμε ένα ιστορικής σημασίας κίνημα Αντιδιαφθοράς, αποπροσανατολιζόμαστε, από μία πολυλογία, που έχει πάρει τη μορφή μιας ακατάσχετης φλυαρίας για το χρέος.
Η οικοδόμηση στη χώρα όμως «μιας οικονομίας εξαγωγής κεφαλαίων διαμέσου του χρέους», ήταν υπόθεση της δεκαετίας του ’80, του ’90, του 2000 έως χθες.
Αλήθεια!!.....
Που ήταν όλοι αυτοί που σήμερα φλυαρούν;
Και όχι μόνο φλυαρούν, αλλά μας καλούν να αποσιωπήσουμε την Κλεπτοκρατική «Πολιτική» τους η οποία ήταν και η γενεσιουργός αιτία και ουσία του χρέους.
Κι εμείς; τι πρέπει να κάνουμε εμείς;
Πρώτα και πάνω απ όλα να απαιτήσουμε να μπει στην καθημερινή πολιτική ατζέντα: Να μην αθωωθεί κανείς από τις ένοχες Πολιτικές Κάστες .
Δεύτερο να μην επιτρέψουμε την αναπαραγωγή των δομών που το δημιούργησαν γιατί τότε δεν κάνουμε πολιτική.
Κι εύλογα τίθεται το ερώτημα .
Εμείς έχουμε ρόλο; Ποιος ο ρόλος;
Όλοι μας το τελευταίο καιρό αντιληφθήκαμε, ότι στην ημερήσια πολιτική διάταξη της χώρας, στην πολιτική ατζέντα , ΕΝ αρχή ήν ένα κίνημα Αντιδιαφθοράς.
Αυτό το κίνημα πρέπει να το αγκαλιάσουμε και να παράγουμε αληθινή πολιτική απαιτώντας :
Να υποχρεωθούν να πληρώσουν οι κάστες που με διάφορους λόγους και τρόπους καρπώθηκαν το χρήμα της παραοικονομίας του χρέους.
Να υποχρεωθούν να πληρώσουν αυτοί που έδωσαν το αντιπαράδειγμα << Το ελάτε να τα φάμε>>.
Αυτό θα έπραττε κάθε σοβαρά οργανωμένη κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της.
Δεν πρέπει να έχουμε ψευδαισθήσεις για όλον αυτό το μεταπολιτευτικό συρφετό. Αυτό το όνομα κατέκτησαν επάξια μόνοι τους στην ιστορία . Αυτό τους το δίνει και η πραγματικότητα.
Τι θα επιτύχουμε με αυτό;
Πρώτα και κύρια να κατανοήσουμε την διανοητική, μορφωτική, παραγωγή και παραγωγικότητα αυτών των ανθρώπων.
Να γίνει βίωμά μας η εσωτερική κάθαρση καθ όσο είναι προϋπόθεση για την αντιμετώπιση των εξωτερικών επιθέσεων και προκλήσεων.
Και τότε θα καταλάβουμε γιατί ανάμεσα σε πολλούς και διάφορους τρόπους μείωσης του ατομικού εισοδήματος αυτός που επιλέχθηκε για την Ελλάδα, είναι ο πιο αποκρουστικός, αντιπαραγωγικός και μακροχρονίως κοινωνικά διαλυτικός. Αυτό μάλιστα το τελευταίο, αποτελεί το τέλειο έγκλημα και προδίδει την δολιότητα του καθεστώτος των διαπλεκομένων.
Υπάρχει δολιότητα δίχως δόλο;
Βεβαίως !!!
Αλλά, αποκλειστικά εκεί όπου ότι εμφανίζεται νομότυπο θεωρείται και ηθικό.
Τότε θα καταλάβουμε ότι κοινωνία που δεν διαθέτει «λίπος» σβήνει. Όσοι έχουν ακόμη οικονομική αντοχή φοβούνται ότι η απώλεια «λίπους» θα τους εκθέσει αύριο σε κινδύνους, αλλά οι διαπλεκόμενοι εμφανίζονται να ανησυχούν αποκλειστικά για να περισώσουν όσον αέρα μπορούν περισσότερο από την φούσκα τους που έσκασε.
Τότε θα καταλάβουμε ότι κοινωνία που δεν διαθέτει «λίπος» σβήνει. Όσοι έχουν ακόμη οικονομική αντοχή φοβούνται ότι η απώλεια «λίπους» θα τους εκθέσει αύριο σε κινδύνους, αλλά οι διαπλεκόμενοι εμφανίζονται να ανησυχούν αποκλειστικά για να περισώσουν όσον αέρα μπορούν περισσότερο από την φούσκα τους που έσκασε.
Έτσι οι πτωχεύσαντες πολιτικοί προσποιούνται ότι διαθέτουν πολιτικό κεφάλαιο προς επανεπένδυση σε μια κοινωνία όπου τέτοια κεφάλαια έχουν πλέον μηδενική αξία. Στα πλαίσια αυτά είναι μάλλον λογικό να ακούς την κραυγή των διαπλεκομένων να μας απαιτεί: μην μηδενίζετε…
Δεν μηδενίζουμε τίποτε <<κύριοι>>, από μονοί σας μηδενιστήκατε, αλλά απλώς δεν είστε ικανοί να το καταλάβετε.
Εμείς απλώς πιστεύουμε ότι αυτά που είπαμε και απαιτήσαμε είναι η αφετηρία μιας ηθικής, πολιτισμικής, αισθητικής και πολιτικής αναγέννησης της χώρας.
Ίσως πάρει αρκετό χρόνο ακόμη να το καταλάβετε !!
Ίδωμεν……
ger
