Είχα , είναι αλήθεια από παιδί μια περίεργη
συμπεριφορά, να επιλέγω πάντα τα δύσκολα .
Γι’ αυτό, λοιπόν, για μένα, η αριστεροσύνη
του πρωθυπουργού μας δεν έχει σχέση με την πλειοψηφία που κέρδισε τις εκλογές,
ούτε με τις υποσχέσεις που χάριζαν τόσο απλόχερα στον καθένα .
Για μένα η αριστερή στιγμή του σ Τσίπρα είναι εκείνη η τραγική 17ωρη συνεδρίαση με τους… «θεσμούς» και ο έρπης
στα χείλη του.
Όταν οι "Ευρωπαίοι εταίροι" (ο θεός να τους κάνει....) τον κάρφωναν με
όλα τα επιχειρήματα που τους έδιδαν επί πέντε χρόνια οι ατελέσφοροι (και
όντως γερμανογραμμένοι) πρώην διαπραγματευτές μας.
Κι έπρεπε αυτός ο νέος, ο 41χρονος
σήμερα πρωθυπουργός της Ελλάδας, προσγειωνόμενος σκληρά στο πεδίο της
«πολιτικής ως τέχνης του εφικτού» ν’ αποφασίσει, ωριμάζοντας έτσι απότομα, το
μέλλον της χώρας μας.
Και αποφάσισε, βάζοντας την Ελλάδα και το
ευρωπαϊκό της μέλλον πάνω απ’ όλα. Γιατί προφανώς κατάλαβε ότι τα ρήγματα δεν
«γεμίζουν πάντα με άνθη» και πως ΝΑΙ, η Ευρώπη πρέπει ν’ αλλάξει, αλλά και η
Ελλάδα να είναι παρούσα, δίπλα στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς του Νότου, σ’
αυτόν τον αγώνα.
Και ΝΑΙ, αυτό για μένα είναι αριστερή
απόφαση, προς το παρόν.
Τα υπόλοιπα θα τα βρούμε στο μέλλον.
Και κάτι που θέλω να τα ακούσουν οι "δήθεν" αποτελούντες
την ανώτερη τάξη και υπηρετούντες τον στρατό «αριστεροί», που με την πρώτη δυσκολία ξαναπήραν τα αριστερόμετρα του κώλου στο διαδίκτυο.
«Αριστερά» είναι ο γείτονας στο χωριό μου
του Δημοτικού, γύρω στα 82, με σύνταξη περίπου 500 ευρώ , που όταν τον ρώτησε ο
γαμπρός του, με το κλείσιμο των τραπεζών, αν πήγε να πάρει το 60άρι του,
εκείνος απάντησε:
«Όχι, παιδί μου, έχω εκατόν είκοσι ευρώ. Ας
πάει να πάρει κανένας άλλος, που έχει μεγαλύτερη ανάγκη».
