ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 2 Φεβρουαρίου 2009
O πνευματικός ιδρυτής του βρετανικού κράτους πρόνοιας Γουίλιαμ Μπέβεριτζ έλεγε χαρακτηριστικά ότι υπάρχουν πέντε «γίγαντες» που πρέπει να εξοντωθούν: η Στέρηση, η Αρρώστια, η Άγνοια, η Αθλιότητα και η Αργία!
Η σύγχρονη Ελλάδα, ιδίως της τελευταίας πενταετίας, εμπεριέχει δυστυχώς όλα αυτά τα μεγέθη, αλλά κυρίως εμπεριέχει «αθλιότητα» σε ποικίλες εκφάνσεις, πράγμα που μας κάνει να διαφέρουμε τρομερά από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Έτσι, η φοβερή εικόνα που επικρατούσε στο Ρoissy, δυτικά από το Παρίσι, την προηγούμενη βδομάδα, μάς είναι δυστυχώς οικεία: εξαθλιωμένοι εργαζόμενοι της Ρeugeot που διαμαρτύρονταν απελπισμένα, γιατί το εργοστάσιο είχε κλείσει ένα μεγάλο διάστημα και γιατί τώρα λειτουργεί μόνο για τέσσερις ημέρες την εβδομάδα και με μειωμένους μισθούς!
Όμως αυτά τα πράγματα τα γνωρίζουμε καλά, γιατί τα ίδια περνούν και οι απολυμένοι της Siemens στη Θεσσαλονίκη. Εν ολίγοις κατεστραμμένες ζωές, δηλαδή άνθρωποι που πιθανώς να ανήκαν κοινωνιολογικά στη λεγόμενη μεσαία τάξη, αλλά τώρα βλέπουν να ανατρέπονται όλα, γιατί δεν μπορούν να χρηματοδοτήσουν ούτε τη μόρφωση των παιδιών τους. Το ίδιο συμβαίνει και στην άλλοτε ανθηρή Σαραγόσα της Ισπανίας, που έχει 20% ανεργία, και επομένως από οικονομική άποψη δεν διαφέρουμε τόσο πολύ από την υπόλοιπη ευρωπαϊκή ήπειρο, έστω και αν η σημερινή κυβέρνηση παραπαίει ολοκληρωτικά και δεν μπορεί ούτε τους ανεξέλεγκτους τραπεζίτες να εξαναγκάσει να δανείζουν λεφτά στις επιχειρήσεις και τους πολίτες.
Όμως η διάσπαρτη αθλιότητα, που μας κάνει να είμαστε μοναδικοί, βρίσκεται σε άλλα επίπεδα. Έτσι επιλεκτικά αναφέρω ότι τον Δεκέμβριο έγινε μια βρώμικη απόπειρα δολοφονίας κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα που ακολούθησε όλους τους κανόνες τους οποίους περιγράφει στο βιβλίο του «Ο άγραφος νόμος της φαμίλιας Μακιαβέλι» ένας παλιός μαφιόζος. Δηλαδή, «τους εχθρούς ή πρέπει να τους
Το άθλιο αυτό γεγονός (που θυμίζει λίγο εποχή Λαμπράκη) είναι ασύμβατο με τη φιλοσοφία ενός δυτικού κράτους δικαίου και δείχνει καθαρά ότι κάποιοι παράγοντες της αγοράς έχουν προφανώς αποθρασυνθεί και πιστεύουν ότι μπορούν να λύνουν τις διαφορές τους με μπράβους και βιτριόλια!
Όμως μέγιστη αθλιότητα (θεσμικής μορφής) υπάρχει σίγουρα και αλλού. Έτσι, τα δημόσια πανεπιστήμια καταστρέφονται συστηματικά από διάφορα περιθωριακά στοιχεία και οι κομματικοποιημένες πρυτανικές αρχές ή δεν αντιδρούν καθόλου ή ψελλίζουν διάφορες δικαιολογίες τις οποίες πλέον η κοινωνία δεν ανέχεται.
Τέλος, υπάρχει και σωρευμένη πολιτική αθλιότητα! Έτσι, ύστερα από τόσα χρόνια δεν γνωρίζουμε ποιοι ακριβώς έκαναν τις υποκλοπές και τα άλλα σκάνδαλα.
Επομένως το ιστορικό ζητούμενο των καιρών μας δεν είναι απλώς μια άλλη ισχυρή κυβέρνηση που θα διαδεχθεί τη χειρότερη ίσως πολιτική εξουσία των μεταπολεμικών χρόνων, αλλά μια διαφορετική κυβέρνηση που θα αλλάξει δομικά τα πάντα.
Κανείς δεν κατανοεί λ.χ. σήμερα γιατί η ηγεσία της Δικαιοσύνης πρέπει να εκλέγεται απαράδεκτα από την εκάστοτε κυβέρνηση! Και κανείς επίσης δεν καταλαβαίνει γιατί οι πολίτες της μικρής σουηδικής πόλης Κalix είχαν το ιδεολογικό προνόμιο το 2006, μέσω δημοψηφίσματος, να εγκρίνουν ή να μην εγκρίνουν την αναπαλαίωση του κέντρου της πόλης, ενώ εμείς πρέπει να παρακολουθούμε άπραγοι τις ίδιες σχεδόν- από το 1980- πολιτικές ελίτ να κυβερνούν διεφθαρμένα αυτόν τον τόπο! Αυτές είναι οι πραγματικές προκλήσεις για τον Παπανδρέου και την υπόλοιπη Αριστερά (αν θέλουν πραγματικά να σκέφτονται σύμφωνα με τους όρους μιας ευρωπαϊκής Αριστεράς).
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Η σωρευμένη αθλιότητα πρέπει να κτυπηθεί! Όμως δεν χρειαζόμαστε άλλη μια ισχυρή μονοκομματική κυβέρνηση, σαν αυτές που γνωρίσαμε μέχρι τώρα, αλλά μια πολιτική εξουσία που θα αλλάξει το μοντέλο της δημοκρατίας μας!
Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ.
Η σύγχρονη Ελλάδα, ιδίως της τελευταίας πενταετίας, εμπεριέχει δυστυχώς όλα αυτά τα μεγέθη, αλλά κυρίως εμπεριέχει «αθλιότητα» σε ποικίλες εκφάνσεις, πράγμα που μας κάνει να διαφέρουμε τρομερά από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Έτσι, η φοβερή εικόνα που επικρατούσε στο Ρoissy, δυτικά από το Παρίσι, την προηγούμενη βδομάδα, μάς είναι δυστυχώς οικεία: εξαθλιωμένοι εργαζόμενοι της Ρeugeot που διαμαρτύρονταν απελπισμένα, γιατί το εργοστάσιο είχε κλείσει ένα μεγάλο διάστημα και γιατί τώρα λειτουργεί μόνο για τέσσερις ημέρες την εβδομάδα και με μειωμένους μισθούς!
Όμως αυτά τα πράγματα τα γνωρίζουμε καλά, γιατί τα ίδια περνούν και οι απολυμένοι της Siemens στη Θεσσαλονίκη. Εν ολίγοις κατεστραμμένες ζωές, δηλαδή άνθρωποι που πιθανώς να ανήκαν κοινωνιολογικά στη λεγόμενη μεσαία τάξη, αλλά τώρα βλέπουν να ανατρέπονται όλα, γιατί δεν μπορούν να χρηματοδοτήσουν ούτε τη μόρφωση των παιδιών τους. Το ίδιο συμβαίνει και στην άλλοτε ανθηρή Σαραγόσα της Ισπανίας, που έχει 20% ανεργία, και επομένως από οικονομική άποψη δεν διαφέρουμε τόσο πολύ από την υπόλοιπη ευρωπαϊκή ήπειρο, έστω και αν η σημερινή κυβέρνηση παραπαίει ολοκληρωτικά και δεν μπορεί ούτε τους ανεξέλεγκτους τραπεζίτες να εξαναγκάσει να δανείζουν λεφτά στις επιχειρήσεις και τους πολίτες.
Όμως η διάσπαρτη αθλιότητα, που μας κάνει να είμαστε μοναδικοί, βρίσκεται σε άλλα επίπεδα. Έτσι επιλεκτικά αναφέρω ότι τον Δεκέμβριο έγινε μια βρώμικη απόπειρα δολοφονίας κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα που ακολούθησε όλους τους κανόνες τους οποίους περιγράφει στο βιβλίο του «Ο άγραφος νόμος της φαμίλιας Μακιαβέλι» ένας παλιός μαφιόζος. Δηλαδή, «τους εχθρούς ή πρέπει να τους
ΑΛΛΑΓΗ ΜΟΝΤΕΛΟΥ
«Δεν χρειαζόμαστε άλλη μια ισχυρή μονοκομματική κυβέρνηση, σαν αυτές που γνωρίσαμε μέχρι τώρα, αλλά μια πολιτική εξουσία που θα αλλάξει το μοντέλο της δημοκρατίας μας!»εξαφανίζεις από προσώπου γης ή να τους τιμωρείς με τέτοιο τρόπο, ώστε να στέλνεις μαθήματα και στα άλλα ξεστρατισμένα πρόβατα»! Και η Κούνεβα ήταν εχθρός για κάποιους, γιατί ήταν απλώς συνδικαλίστρια! Βεβαίως το πιο επικίνδυνο είναι ότι μέχρι τώρα η κυβέρνηση, αλλά και κάποιοι κύκλοι μιας καλοπληρωμένης εργατικής και μιντιακής αριστοκρατίας δεν έχουν «μιλήσει» ή δεν έχουν καταδικάσει επαρκώς αυτό το περιστατικό.
Το άθλιο αυτό γεγονός (που θυμίζει λίγο εποχή Λαμπράκη) είναι ασύμβατο με τη φιλοσοφία ενός δυτικού κράτους δικαίου και δείχνει καθαρά ότι κάποιοι παράγοντες της αγοράς έχουν προφανώς αποθρασυνθεί και πιστεύουν ότι μπορούν να λύνουν τις διαφορές τους με μπράβους και βιτριόλια!
Όμως μέγιστη αθλιότητα (θεσμικής μορφής) υπάρχει σίγουρα και αλλού. Έτσι, τα δημόσια πανεπιστήμια καταστρέφονται συστηματικά από διάφορα περιθωριακά στοιχεία και οι κομματικοποιημένες πρυτανικές αρχές ή δεν αντιδρούν καθόλου ή ψελλίζουν διάφορες δικαιολογίες τις οποίες πλέον η κοινωνία δεν ανέχεται.
Τέλος, υπάρχει και σωρευμένη πολιτική αθλιότητα! Έτσι, ύστερα από τόσα χρόνια δεν γνωρίζουμε ποιοι ακριβώς έκαναν τις υποκλοπές και τα άλλα σκάνδαλα.
Επομένως το ιστορικό ζητούμενο των καιρών μας δεν είναι απλώς μια άλλη ισχυρή κυβέρνηση που θα διαδεχθεί τη χειρότερη ίσως πολιτική εξουσία των μεταπολεμικών χρόνων, αλλά μια διαφορετική κυβέρνηση που θα αλλάξει δομικά τα πάντα.
Κανείς δεν κατανοεί λ.χ. σήμερα γιατί η ηγεσία της Δικαιοσύνης πρέπει να εκλέγεται απαράδεκτα από την εκάστοτε κυβέρνηση! Και κανείς επίσης δεν καταλαβαίνει γιατί οι πολίτες της μικρής σουηδικής πόλης Κalix είχαν το ιδεολογικό προνόμιο το 2006, μέσω δημοψηφίσματος, να εγκρίνουν ή να μην εγκρίνουν την αναπαλαίωση του κέντρου της πόλης, ενώ εμείς πρέπει να παρακολουθούμε άπραγοι τις ίδιες σχεδόν- από το 1980- πολιτικές ελίτ να κυβερνούν διεφθαρμένα αυτόν τον τόπο! Αυτές είναι οι πραγματικές προκλήσεις για τον Παπανδρέου και την υπόλοιπη Αριστερά (αν θέλουν πραγματικά να σκέφτονται σύμφωνα με τους όρους μιας ευρωπαϊκής Αριστεράς).
Ποιο είναι το συμπέρασμα; Η σωρευμένη αθλιότητα πρέπει να κτυπηθεί! Όμως δεν χρειαζόμαστε άλλη μια ισχυρή μονοκομματική κυβέρνηση, σαν αυτές που γνωρίσαμε μέχρι τώρα, αλλά μια πολιτική εξουσία που θα αλλάξει το μοντέλο της δημοκρατίας μας!
Ο Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ.
από ΤΑ ΝΕΑ
ΤΟ ΜΠΟΣΤΑΝΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου