ΕΠΕΙΔΗ, όμως, μόλις πριν από δεκαπέντε μήνες είχε πραγματοποιήσει η κυβέρνηση την προηγούμενη «μεταρρύθμισή» της στο ασφαλιστικό σύστημα και κάθε άλλο παρά θετικές υπήρξαν οι επιπτώσεις της, φυσικό είναι να εκδηλώνονται αντιδράσεις και να διατυπώνονται επιφυλάξεις και προβληματισμοί. Ή και ειρωνικά σχόλια για τον ευτελισμό της έννοιας της μεταρρύθμισης από τον Κ. Καραμανλή και τους συνεργάτες του.
ΩΣΤΟΣΟ, εκείνο που κυρίως επισημαίνεται είναι ότι η κυβέρνηση μεταθέτει και για το θέμα αυτό τα βάρη στις πλάτες των πολιτών, χωρίς παράλληλα να κάνει το παραμικρό που θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως ουσιαστική συμβολή για την επίλυση του προβλήματος. Και μόνο γενική και αόριστη δεν είναι η επισήμανση αυτή.
ΠΡΩΤΟΝ, δεν γίνεται καμία αναφορά και δεν επιδεικνύεται η παραμικρή διάθεση από πλευράς της κυβέρνησης να καταβληθεί εκ μέρους του κράτους το σύνολο ή μέρος του χρέους των 11 δισεκατομμυρίων ευρώ προς τα Ταμεία. Είναι μια υποχρέωση που προέρχεται από νομοθετημένες ρυθμίσεις, στις οποίες οι κυβερνήσεις του Κ. Καραμανλή δεν ανταποκρίθηκαν, όπως όφειλαν να είχαν κάνει.
ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΝ, η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έχει κάνει τίποτα το ουσιαστικό για να περιορίσει την εισφοροδιαφυγή, όπως και πρόσφατα είχε δεσμευτεί ο πρωθυπουργός ότι θα κάνει, αλλά το πρόβλημα έχει προσλάβει τα τελευταία χρόνια εκρηκτικές διαστάσεις, οι απώλειες των Ταμείων από τη μαύρη εργασία έχουν εκτοξευτεί στα 8,3 δισ. ευρώ και η κυβέρνηση το μόνο που κάνει είναι να εφευρίσκει τρόπους για να επιβραβεύει τους κακοπληρωτές.
ΕΥΛΟΓΑ, κατά συνέπεια, διερωτάται κανείς: σε όλον αυτόν τον «μεταρρυθμιστικό οργασμό» της δεν θα καταφέρει ποτέ η κυβέρνηση να ψηφίσει κι έναν νόμο που να είναι υπέρ και όχι κατά των οικονομικά ασθενέστερων;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου