«Ποιος θέλει να κάψει τη Λούκα από την πρώτη εβδομάδα;» αναρωτιούνται πολλοί, ενώ η πρόθεση του Γιώργου να καθιερώσει την αξιοκρατία αγκαλιάστηκε θερμά από την κοινωνία
Τoυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΡ. ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΥ
gpapachristos@dolnet.gr
Εξόριστε ποιητή στον αιώνα σου, πες μου τι βλέπεις...
Βλέπω... Βλέπω... Βλέπω, γυναικεία μορφή να κάθεται σε δέστρα του λιμανιού. Είναι σούρουπο, ο ήλιος πέφτει αργά πίσω από τα βουνά της Σαλαμίνας και ετοιμάζεται να βουτήξει στα νερά του Σαρωνικού. Η γυναίκα φέρνει το χέρι στα μαλλιά, ισιώνει τη φράντζα, κοιτάζει πρώτα τα λίγα σύννεφα που βαμμένα μαβιά κόβουν βόλτες στον ουρανό, κι ύστερα στυλώνει το βλέμμα στα σκοτεινά βρώμικα νερά. Πιο πέρα κάτι παραιτημένοι από τη ζωή, με τα καλάμια στα χέρια προσπαθούν να βουτήξουν κάνα πεινασμένο κεφαλόπουλο που σκαλίζει τη λάσπη και δεν βρίσκει τίποτε να φάει. Κάθε τόσο τραβάνε τα καλάμια πάνω, βρίζοντας που «δεν τσιμπάει» τίποτε. Κάποια στιγμή δεν κάνουν ούτε κι αυτό. Η φωνή που στάζει πίκρα κι έρχεται από τη δέστρα εκεί στ΄ αριστερά, τους κάνει να σωπάσουν. Σε λίγο η φωνή γίνεται πιο ξεκάθαρη. Σκεπάζει τους μικρούς παφλασμούς του νερού πάνω στα ντόκια και δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Η γυναίκα με τη φράντζα τραγουδάει κι η φωνή της βγάζει σπαραγμό και απογοήτευση: «Κάθε λιμάνι και καημός/ κάθε καημός και δάκρυ/ είναι η ζωή του καθενόοοοοοος/ θάλασσα δίχως άκρηηηηηηηηη»... ......
Βλέπω... Βλέπω... Βλέπω, γυναικεία μορφή να κάθεται σε δέστρα του λιμανιού. Είναι σούρουπο, ο ήλιος πέφτει αργά πίσω από τα βουνά της Σαλαμίνας και ετοιμάζεται να βουτήξει στα νερά του Σαρωνικού. Η γυναίκα φέρνει το χέρι στα μαλλιά, ισιώνει τη φράντζα, κοιτάζει πρώτα τα λίγα σύννεφα που βαμμένα μαβιά κόβουν βόλτες στον ουρανό, κι ύστερα στυλώνει το βλέμμα στα σκοτεινά βρώμικα νερά. Πιο πέρα κάτι παραιτημένοι από τη ζωή, με τα καλάμια στα χέρια προσπαθούν να βουτήξουν κάνα πεινασμένο κεφαλόπουλο που σκαλίζει τη λάσπη και δεν βρίσκει τίποτε να φάει. Κάθε τόσο τραβάνε τα καλάμια πάνω, βρίζοντας που «δεν τσιμπάει» τίποτε. Κάποια στιγμή δεν κάνουν ούτε κι αυτό. Η φωνή που στάζει πίκρα κι έρχεται από τη δέστρα εκεί στ΄ αριστερά, τους κάνει να σωπάσουν. Σε λίγο η φωνή γίνεται πιο ξεκάθαρη. Σκεπάζει τους μικρούς παφλασμούς του νερού πάνω στα ντόκια και δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνείες. Η γυναίκα με τη φράντζα τραγουδάει κι η φωνή της βγάζει σπαραγμό και απογοήτευση: «Κάθε λιμάνι και καημός/ κάθε καημός και δάκρυ/ είναι η ζωή του καθενόοοοοοος/ θάλασσα δίχως άκρηηηηηηηηη»... ......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου