Γράμμα στον Χρυσοχοίδη, να πούμε.

"Μιχάλη γεια.

Κοίτα, με λένε Μήτσο και είμαι καλά.

Βρίσκομαι στο πρώτο έτος της Αρχιτεκτονικής εδώ και δεκαπέντε χρόνια.
Δουλεύω παράλληλα σε βιβλιοπωλείο, οπότε πού χρόνος για διάβασμα;

Χέστηκα όμως. Πιο πολύ για τη μάνα μου το κάνω.
Μου τσοντάρει χαρτζιλίκι και περνάω ζάχαρη.

Βέβαια, σύντομα θα έχω πρόβλημα.
Της έχω πει ότι η Αρχιτεκτονική είναι δεκαπέντε χρόνια, και φέτος περιμένει ότι θα πάρω πτυχίο.

Κατά τα άλλα, εντάξει.

Αραχτός στην πλατεία, κάνα μπυρόνι, καμιά συζήτηση με τα παιδιά, κάνα χαμούρεμα με τη Μαρία σπίτι της, καμιά βραδιά πολιτισμού με τον ΣΥΡΙΖΑ, κάνα κλωτσόμπουνο, κάνας προδότης δημοσιογράφος, περνάει η ζωή ωραία.

Διορθώνω.

Περνούσε ωραία.

Γιατί ήρθες εσύ και την έκανες τραχανά ξινό και άβραστο.

Ρε Μιχάλη πώς την έχεις δει;
Έχεις πιει εσύ ποτέ μπυρόνια στα Εξάρχεια;
Έχεις φάει Μολότοφ στην καρκάνα;
Έχεις δώσει σε ζάκι ψιλά για να πάρει τυρόπιτα;
Όχι.
Άρα, με ποιο δικαίωμα έρχεσαι σε ένα μέρος που δεν γουστάρεις και χαλάς τη σκηνογραφία;

Γέμισες την πλατεία και τα στενά κωλόμπατσους.
Περνάει ο Μπίλι ο "Ήρων" και κάνει τον πλασιέ σε βιβλία μαγειρικής.
Μπαίνει ο Σήφης στις αντρικές να γίνει, και όταν βγαίνει περπατάει πιο ευθεία κι από την παρέλαση που έκανε στο Δημοτικό.
Σχολάει το ΟΚΑΝΑ και πάνε όλοι σπίτια τους.
Κρύβουν τα μολόφια στα υπόγεια, οι γκόμενες χτενίζονται, οι περίοικοι πάνε από το πεζοδρόμιο, αντί για τοίχο-τοίχο.
Και άκου να ανατριχιάσεις: ο περιπτεράς αγόρασε καινούργιο αυτοκίνητο λέει, και έχει σκοπό από Δευτέρα να κατέβει μ΄ αυτό κάτω.

Έλεος!

Καιρός είναι δηλαδή, να αρχίσουν να βάφουν και τις προσόψεις των πολυκατοικιών, να σκεπαστεί το σύνθημα με πλαστικό, να μην το ξαναδεί ο ήλιος.

Κοίτα Μιχάλη.
Καταλαβαίνω πως θες να κάνεις καλά τη δουλειά σου.
Σκουλήκι της εξουσίας είσαι, αλλά η δουλειά είναι ιερό πράγμα.
Και θα το σεβαστώ.

Αλλά σου λείπει το ταλέντο. Η φαντασία. Η τσαχπινιά.

Θες τον μπάτσο στη γωνία; Βάλτον, αλλά κράτα τις ισορροπίες.
Δώστου να μοιράζει κάνα γλυκό, κάνα κομμάτι πίτσα.
Θα το πάρει ο άλλος και θα νιώθει υποχρεωμένος μετά.
Άσε που την επόμενη ημέρα θα τον ψάχνει με το μάτι.

Ξαναέχε τον στην ίδια γωνία με καραμέλες.
Δεν σου λέω να κάνεις έξοδα. Απλά πραγματάκια.

Κι αφού γουστάρεις, βάλε και στην άλλη γωνία, δυο μπάτσους. Αλλά όχι με στολή.

Ντύστους μικροπωλητές, γκέι ζευγάρι, αλλοδαπούς, ό,τι θέλεις. Υπάρχουν αμέτρητες επιλογές.

Βάλε και πέντε στην κάτω γωνία να κάνουν τους ψυχολόγους της θεραπευτικής κοινότητας, και καθάρισες.

Θες πιο πολλούς μπάτσους;
Πάρε το franchise του ΒΕΝΕΤΗ, άνοιξε ένα φούρνο στην πλατεία και χώστους όλους μέσα να κάνουν τους υπαλλήλους.

Αρκεί να μη μας προκαλείς.

Σκλαβωμένοι άνθρωποι είμαστε συνειδησιακά Μιχάλη, και η παρουσία των μπάτσων μας τρομάζει.

Δεν νιώθουμε ελεύθεροι και η στολή μας καταπιέζει.

Φταίμε δεν φταίμε, νιώθουμε ένοχοι.

Χώρια που συνηθίσαμε τα Εξάρχεια ως Εξάθλια.

Για μας οι αναρχικοί είναι pets, οι dealers το άλλοθι μας, οι φωτιές και τα σπασμένα είναι η ελπίδα μας για κάτι νέο.

Κάτω η τρομοκρατία των μπάτσων!

Ζήτω η ατομική τρομοκρατία!

ΥΓ.

Εκτός κι αν τους γράψεις όλους στο μπαλέτο και γίνουν άνθρωποι.

Ειλικρινά δικός μου.

Μήτσος."

από [ tsaousa ]

ΜΠΟΣΤΑΝΙ - 8:45 μ.μ.- 24/10/2009

Περισσότερα... [ σχόλια..... σύνδεσμοι ... ]