Η ευκαιρία της αναγέννησης είναι μπροστά μας.

Σε προηγούμενα κείμενά μας αναφερθήκαμε πιστεύω λεπτομερώς στους υπεύθυνους της σημερινής τραγωδίας που βιώνει ο Ελληνικός λαός και στο ποιες δυνάμεις μπορούν με ασφάλεια- μέσω μιας αναγεννητικής πορείας να τον οδηγήσουν σε πορεία γενικής ανάκαμψης.
Η χρονιά όμως που μόλις έφυγε μάς άφησε πιο αδύναμους, ζαρωμένους, τρομαγμένους. Αλλά ταυτόχρονα και πιο πλούσιους.
Γιατί άραγε ;

Εδώ νομίζω ότι χρειάζεται να ξεκαθαρίσω πρώτα απ όλα ότι η ανατροπή των κάθε είδους στερεότυπων είναι κέρδος, η αφύπνιση είναι πλούτος, η νέα σκέψη που άρχισε να αναπτύσσεται, κέρδος κι αυτή.

Και πως θα μετουσιωθούν όλα αυτά σε πράξη;
Είναι εύκολο νομίζω να γίνουν εάν:
Μπορέσουμε να αντιληφθούμε την κρίση ως ρήγμα στο παλαιό σώμα και ως τρόπο νέας συνέχισης.
Εφόσον αντιληφθούμε το ρήγμα ως ευκαιρία αναγέννησης.
Και εφόσον νιώσουμε βαθιά μέσα μας την ανάγκη για ανανεωμένη επαναφορά σε βασικές αξίες όπως : αλληλεγγύη, συλλογικότητα, προάσπιση του κοινού καλού.
Μιλάμε λοιπόν για μια επανεκκίνηση της κοινωνίας, που θα είναι όμως οδυνηρή.
Η επανεκκίνηση θα τελεσθεί επί των ερειπίων του παλαιού. Ακριβώς αυτά τα ερείπια πρέπει να είναι το πρώτο μέλημα μας.
Πώς θα είναι λιγότερα, αφενός και πώς θα τα αξιοποιήσουμε, αφετέρου.
Πώς θα πάρουμε στα χέρια μας προσεκτικά τα θραύσματα, για να τα συντηρήσουμε, να τα συγκολλήσουμε, να ανατάξουμε τέλος πάντων ό,τι αξίζει να σωθεί (πχ το σχήμα των προσώπων).

Σαν αρχαιολόγοι του μέλλοντός μας, σαν ιστορικοί άνθρωποι, σαν κληρονόμοι βαριάς κληρονομιάς, σαν τυχεροί κάτοικοι τόπου ευλογημένου, ταγμένοι να συνομιλούμε με νεκρούς, με φαντάσματα εμφυλίων, ακούγοντας διαρκώς φωνές ποιητών και φιλοσόφων, πολεμιστών και ταξιδευτών, γνωρίζοντας διαρκώς ότι το ποτάμι δεν γυρνάει πίσω, μ’ εμάς ή χωρίς εμάς.

Ας πάρουμε απόφαση λοιπόν ότι το ποτάμι θα μας περιέχει, θα μας φέρει προς τους νέους καιρούς κι ας επιπλεύσουμε, σώοι, ανάμεσα σε κορμούς και πτώματα (Ως οι πρόγονοι μας στο πρόσφατο παρελθόν-Οι μη συνωστισμένοι.)
Επιπλέοντας, ας υφαίνουμε το μέλλον μες στο παρόν. Το σοκ του παρόντος δεν πρέπει να θολώνει την κρίση μας, να αμβλύνει την ιστορική όραση, άλλωστε το είπαμε προηγουμένως:
Είμαστε ιστορικοί άνθρωποι.
Το ξαναδιάβασμα της Ιστορίας δεν υπαγορεύει τι να κάνουμε, αλλά τουλάχιστον μάς λέει ότι μια-δυο γενιές πριν από μας οι άνθρωποι επλήγησαν από τρομερές καταστροφές και παρ’ όλα αυτά σηκώθηκαν, ανασυγκολλήθηκαν, επανεκκίνησαν, δημιούργησαν.
Η παρούσα περιπέτεια μας δεν είναι η πιο τρομερή.
Ο περασμένος αιώνας άλλαξε και εμπλούτισε τον πληθυσμό, τη συνείδησή του, έφερε καταστροφές και λιμούς, πολέμους και εμφυλίους, ηρωισμούς και υπερβάσεις, ταπεινώσεις.
Ο παρών αιώνας μας ξαναβάζει επιτακτικό, επείγον, το ερώτημα: Ποιοι είμαστε; Πώς συνεχίζουμε;
Για την απάντηση αρκεί να δούμε γύρω μας.
Βουνά και θάλασσα, ολίγος κάμπος. Μαρμάρινα μέλη, ελιές, ναΐσκοι, αμπέλια, κήποι, τέλος πολιτισμό ανωτέρου επιπέδου― τέτοια πήραμε.
Και πολιτείες αχόρταγες και άσχημες (κιτς), αυτοκινητόδρομους, τουριστική ανοχή, βενζίνες και καλώδια, κατάμεστα καφενεία ― τέτοια αφήνουμε.

Είμαστε όλα. Το ολίγο και το υπερβολικό, το ωραίο και το άσχημο. Παλαιοί και μοντέρνοι, υπερήφανοι και υποτελείς, έτοιμοι για θάνατο και έτοιμοι για ντροπιασμένη επιβίωση.

Αναγκασμένοι όμως κάθε τόσο να επιλέγουμε, και να υπερασπιζόμαστε την εκάστοτε επιλογή μας.

Το κάλλος ή την ασχήμια, τη δυνατότητα ελευθερίας ή την υποταγή.
Η ελευθερία και το κάλλος δεν είναι μοίρα, είναι επιλογή.

ΜΠΟΣΤΑΝΙ - 4:00 μ.μ.- 9/1/2011------Ger
(Για σχόλια κάντε κλικ στον τίτλο και συμπληρώστε την φόρμα)