Του Δημήτρη Μητρόπουλου
mhtro@dolnet.gr
Η ΙΣΤΟΡΙΑ είναι καταδικασμένη να επαναλαμβάνεται.
ΕΔΩ ΚΑΙ δύο ή τρία χρόνια είχε αρχίσει να διαφαίνεται ότι η τρομοκρατία δεν ήταν τελειωμένη υπόθεση στην Ελλάδα. Υπήρχε, κυρίως, η δολοφονία του ειδικού φρουρού. Υπήρχαν επίσης βόμβες, προκηρύξεις ή η ρουκέτα κατά της αμερικανικής πρεσβείας. Πάνω από τη δημόσια ζωή άρχισε να πλανάται το φάντασμα ενός δεύτερου γύρου που να αποδείξει ότι το 2002-2003 με τις συλλήψεις μελών της 17Ν και του ΕΛΑ χάθηκε μια μάχη κι όχι ο πόλεμος ανάμεσα στον αντιεξουσιαστικό χώρο και τις διωκτικές αρχές.
ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ καταλύτης ήταν η πολιτική. Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου τον Δεκέμβριο του 2008 και η παρατεταμένη κοινωνική ανάφλεξη που ακολούθησε, άλλαξαν τα δεδομένα. Από τη μια ήταν η αδυναμία του κράτους. Από την άλλη, η ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας. Στο πεδίο αυτό δημιουργήθηκαν όροι ολικής επαναφοράς της εγχώριας τρομοκρατίας. Η προχθεσινή δολοφονία του αστυνομικού της Αντιτρομοκρατικής την επισφραγίζει.
Η ΕΥΘΥΝΗ δεν είναι μόνο επιχειρησιακή. Είναι πρωτίστως πολιτική. Και ανήκει στον Πρωθυπουργό. Στα γεγονότα του Δεκεμβρίου, σύσσωμη η Κυβερνητική Επιτροπή- υπουργοί που δεν είχαν συμφωνήσει ποτέ μεταξύ τους- συνέστησαν στον Καραμανλή να ανακτήσουν οι αρχές τον έλεγχο της τάξης. Εκείνος συνετάχθη με την εισήγηση της ήπιας αντίδρασης του υπουργού Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης. Ωστόσο, τουλάχιστον ένα πρόσωπο που μετείχε στη σύσκεψη, εκτιμά ότι ο Πρωθυπουργός χρησιμοποίησε τον Παυλόπουλο για να περάσει τη δική του ουσιαστικά άποψη.
ΗΤΑΝ ΠΑΛΙ ο Καραμανλής που στον ανασχηματισμό της 7ης Ιανουαρίου, ενώ στο μεταξύ είχαν πέσει σφαίρες από Καλάσνικοφ, έχρισε αναπληρωτή υπουργό Δημόσιας Τάξης τον Χρήστο Μαρκογιαννάκη. Ήταν επαρκής ο βουλευτής Χανίων για να χειριστεί πολιτικά και επιχειρησιακά την κατάσταση; Όχι. Αλλά επελέγη διότι ήταν «σκληρού προφίλ», ενώ τύγχανε και ειδικής σχέσης με το μητσοτακαίικο που έχει οικογενειακή ευαισθησία στα τρομοκρατικά. Πλαισιώθηκε αργότερα από τον καραμανλικό διπλωμάτη Κωνσταντίνο Μπίτσιο που πήγε από το Μαξίμου στην Κατεχάκη- πάλι με σύμφωνη γνώμη της Ντόρας.
ΤΟ ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΟ αυτό δίδυμο ανέλαβε τα θέματα ασφάλειας στην πιο κρίσιμη φάση τους. Περίμενε κανείς ότι θα τα έβγαζε πέρα; Το αποτέλεσμα δεν χρεώνεται σε αυτούς, όσο στην αναισθησία του ενοίκου του Μεγάρου Μαξίμου.
ΕΔΩ ΚΑΙ δύο ή τρία χρόνια είχε αρχίσει να διαφαίνεται ότι η τρομοκρατία δεν ήταν τελειωμένη υπόθεση στην Ελλάδα. Υπήρχε, κυρίως, η δολοφονία του ειδικού φρουρού. Υπήρχαν επίσης βόμβες, προκηρύξεις ή η ρουκέτα κατά της αμερικανικής πρεσβείας. Πάνω από τη δημόσια ζωή άρχισε να πλανάται το φάντασμα ενός δεύτερου γύρου που να αποδείξει ότι το 2002-2003 με τις συλλήψεις μελών της 17Ν και του ΕΛΑ χάθηκε μια μάχη κι όχι ο πόλεμος ανάμεσα στον αντιεξουσιαστικό χώρο και τις διωκτικές αρχές.
ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ καταλύτης ήταν η πολιτική. Η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου τον Δεκέμβριο του 2008 και η παρατεταμένη κοινωνική ανάφλεξη που ακολούθησε, άλλαξαν τα δεδομένα. Από τη μια ήταν η αδυναμία του κράτους. Από την άλλη, η ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας. Στο πεδίο αυτό δημιουργήθηκαν όροι ολικής επαναφοράς της εγχώριας τρομοκρατίας. Η προχθεσινή δολοφονία του αστυνομικού της Αντιτρομοκρατικής την επισφραγίζει.
Η ΕΥΘΥΝΗ δεν είναι μόνο επιχειρησιακή. Είναι πρωτίστως πολιτική. Και ανήκει στον Πρωθυπουργό. Στα γεγονότα του Δεκεμβρίου, σύσσωμη η Κυβερνητική Επιτροπή- υπουργοί που δεν είχαν συμφωνήσει ποτέ μεταξύ τους- συνέστησαν στον Καραμανλή να ανακτήσουν οι αρχές τον έλεγχο της τάξης. Εκείνος συνετάχθη με την εισήγηση της ήπιας αντίδρασης του υπουργού Εσωτερικών και Δημόσιας Τάξης. Ωστόσο, τουλάχιστον ένα πρόσωπο που μετείχε στη σύσκεψη, εκτιμά ότι ο Πρωθυπουργός χρησιμοποίησε τον Παυλόπουλο για να περάσει τη δική του ουσιαστικά άποψη.
ΗΤΑΝ ΠΑΛΙ ο Καραμανλής που στον ανασχηματισμό της 7ης Ιανουαρίου, ενώ στο μεταξύ είχαν πέσει σφαίρες από Καλάσνικοφ, έχρισε αναπληρωτή υπουργό Δημόσιας Τάξης τον Χρήστο Μαρκογιαννάκη. Ήταν επαρκής ο βουλευτής Χανίων για να χειριστεί πολιτικά και επιχειρησιακά την κατάσταση; Όχι. Αλλά επελέγη διότι ήταν «σκληρού προφίλ», ενώ τύγχανε και ειδικής σχέσης με το μητσοτακαίικο που έχει οικογενειακή ευαισθησία στα τρομοκρατικά. Πλαισιώθηκε αργότερα από τον καραμανλικό διπλωμάτη Κωνσταντίνο Μπίτσιο που πήγε από το Μαξίμου στην Κατεχάκη- πάλι με σύμφωνη γνώμη της Ντόρας.
ΤΟ ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΟ αυτό δίδυμο ανέλαβε τα θέματα ασφάλειας στην πιο κρίσιμη φάση τους. Περίμενε κανείς ότι θα τα έβγαζε πέρα; Το αποτέλεσμα δεν χρεώνεται σε αυτούς, όσο στην αναισθησία του ενοίκου του Μεγάρου Μαξίμου.
από ΤΑ ΝΕΑ
ΜΠΟΣΤΑΝΙ - 10:19 π.μ. - 19/06/2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου