ΣΗΜΕΡΑ είναι οι αγρότες, χθες ήταν η Παιδεία, πριν από λίγες εβδομάδες ήταν οι κουκουλοφόροι, αύριο ποιος ξέρει τι.
ΕΙΝΑΙ φανερό ότι έχουμε μπει σε μια περίοδο παρατεταμένης κρίσης. Μιας κρίσης όμως η οποία εκδηλώνεται αντιφατικά, καθώς κι εμείς οι ίδιοι μοιάζει να μην ξέρουμε τι θέλουμε.
ΣΤΗΝ πολιτική για παράδειγμα. Από τη μια πλευρά οι πολίτες εκφράζονται υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας- ΠΑΣΟΚ με Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ με ΣΥΝ δεν έχει σημασία.
ΔΕΙΧΝΟΥΝ έτσι με τον τρόπο τους ότι οι υποτιθέμενες ιδεολογικές διαφορές δεν τους αφορούν. Αυτό που περιμένουν από τα κόμματα είναι πρακτικές λύσεις στα προβλήματά τους.
ΤΗΝ ίδια στιγμή ωστόσο κάθε κοινωνική ομάδα περιχαρακώνεται στον δικό της χώρο και κάτω από το πρόσχημα συχνά αστείων ιδεολογημάτων αρνείται ακόμα και τον διάλογο.
Η Παιδεία με το κατά εβδομάδα «πανεκπαιδευτικό» συλλαλητήριο είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Στην πράξη γίνεται χωρίς κανένα αίτημα πέρα από τον μπαμπούλα της ιδιωτικοποίησης που ορισμένοι τον βρίσκουν πίσω από οποιαδήποτε προσπάθεια εκσυγχρονισμού. Η πολιτική ως μέσο αναζήτησης υπαρξιακής ταυτότητας.
ΑΚΟΜΑ και οι αγρότες- άνθρωποι του μόχθου, με πολύ πραγματικά προβλήματα- κατάφεραν να διχαστούν για το αν θα καταγγείλουν την Ευρωπαϊκή Ένωση- βλέπε ΚΚΕ- ή όχι.
ΓΙΑ τους αυτοαποκαλούμενους «αντιεξουσιαστές» φυσικά- που αν και λίγοι καταφέρνουν συχνά να υπαγορεύουν την ατζέντα σε μερίδα της Αριστεράς- ούτε κουβέντα. Να καεί το σύστημα.
ΚΙ αυτό μπορεί κανείς να το επεκτείνει παντού.
Σαν να έχουμε χάσει την ικανότητά μας να σκεφτόμαστε και να λειτουργούμε με την κοινή λογική.
ΤΗΝ τελευταία δεκαετία δεν υπάρχει ένας τομέας στον οποίο να έχουμε καταφέρει να παρέμβουμε οργανωμένα ως κοινωνία και να λύσουμε το πρόβλημα. Η μόνη «λύση» που γνωρίζουμε- καλή κακή, αδιάφορο- είναι η ιδιωτικοποίηση.
Γιατί βέβαια εκεί αναλαμβάνουν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα οι ιδιώτες.
ΤΟ ότι φταίνε τα κόμματα είναι προφανές. Αλλά αυτό πια δεν έχει σημασία: είναι απλώς κι εκείνα μέρος του προβλήματος.
ΒΕΒΑΙΑ το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Στην Αμερική για παράδειγμα μιλούν για τη «μεγάλη ρήξη» του ΄60 με τα κινήματα των νέων, των μαύρων, των φεμινιστριών, αλλά και την έκρηξη της εγκληματικότητας, την αμφισβήτηση της οικογένειας και την αντίδραση της χριστιανικής δεξιάς.
Η εκλογή του Ομπάμα πιστεύουν ότι σηματοδοτεί το τέλος αυτής της περιόδου. Ένας πολιτικός που κινείται πάνω από ιδεολογίες, που επιχειρεί συνειδητά να αξιοποιήσει στελέχη από αντίπαλους χώρους και ο οποίος επιδιώκει πρακτικές λύσεις χωρίς παρωπίδες και αγκυλώσεις.
ΜΠΟΡΟΥΜΕ να επιχειρήσουμε κάτι ανάλογο στην Ελλάδα; Για την ώρα φαίνεται δύσκολο. Υπάρχει όμως μια μεγάλη μερίδα πολιτών που αισθάνεται ότι δεν πάει άλλο. Και η οποία ασφαλώς θα ανταμείψει όποιον καταφέρει να πει τα πράγματα με το όνομά τους και να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο του μικροκομματισμού! Να μια πρόκληση για τον Γιώργο Παπανδρέου. ΕΙΝΑΙ φανερό ότι έχουμε μπει σε μια περίοδο παρατεταμένης κρίσης. Μιας κρίσης όμως η οποία εκδηλώνεται αντιφατικά, καθώς κι εμείς οι ίδιοι μοιάζει να μην ξέρουμε τι θέλουμε.
ΣΤΗΝ πολιτική για παράδειγμα. Από τη μια πλευρά οι πολίτες εκφράζονται υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας- ΠΑΣΟΚ με Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ με ΣΥΝ δεν έχει σημασία.
ΔΕΙΧΝΟΥΝ έτσι με τον τρόπο τους ότι οι υποτιθέμενες ιδεολογικές διαφορές δεν τους αφορούν. Αυτό που περιμένουν από τα κόμματα είναι πρακτικές λύσεις στα προβλήματά τους.
ΤΗΝ ίδια στιγμή ωστόσο κάθε κοινωνική ομάδα περιχαρακώνεται στον δικό της χώρο και κάτω από το πρόσχημα συχνά αστείων ιδεολογημάτων αρνείται ακόμα και τον διάλογο.
Η Παιδεία με το κατά εβδομάδα «πανεκπαιδευτικό» συλλαλητήριο είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Στην πράξη γίνεται χωρίς κανένα αίτημα πέρα από τον μπαμπούλα της ιδιωτικοποίησης που ορισμένοι τον βρίσκουν πίσω από οποιαδήποτε προσπάθεια εκσυγχρονισμού. Η πολιτική ως μέσο αναζήτησης υπαρξιακής ταυτότητας.
ΑΚΟΜΑ και οι αγρότες- άνθρωποι του μόχθου, με πολύ πραγματικά προβλήματα- κατάφεραν να διχαστούν για το αν θα καταγγείλουν την Ευρωπαϊκή Ένωση- βλέπε ΚΚΕ- ή όχι.
ΓΙΑ τους αυτοαποκαλούμενους «αντιεξουσιαστές» φυσικά- που αν και λίγοι καταφέρνουν συχνά να υπαγορεύουν την ατζέντα σε μερίδα της Αριστεράς- ούτε κουβέντα. Να καεί το σύστημα.
ΚΙ αυτό μπορεί κανείς να το επεκτείνει παντού.
Σαν να έχουμε χάσει την ικανότητά μας να σκεφτόμαστε και να λειτουργούμε με την κοινή λογική.
ΤΗΝ τελευταία δεκαετία δεν υπάρχει ένας τομέας στον οποίο να έχουμε καταφέρει να παρέμβουμε οργανωμένα ως κοινωνία και να λύσουμε το πρόβλημα. Η μόνη «λύση» που γνωρίζουμε- καλή κακή, αδιάφορο- είναι η ιδιωτικοποίηση.
Γιατί βέβαια εκεί αναλαμβάνουν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα οι ιδιώτες.
ΤΟ ότι φταίνε τα κόμματα είναι προφανές. Αλλά αυτό πια δεν έχει σημασία: είναι απλώς κι εκείνα μέρος του προβλήματος.
ΒΕΒΑΙΑ το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Στην Αμερική για παράδειγμα μιλούν για τη «μεγάλη ρήξη» του ΄60 με τα κινήματα των νέων, των μαύρων, των φεμινιστριών, αλλά και την έκρηξη της εγκληματικότητας, την αμφισβήτηση της οικογένειας και την αντίδραση της χριστιανικής δεξιάς.
Η εκλογή του Ομπάμα πιστεύουν ότι σηματοδοτεί το τέλος αυτής της περιόδου. Ένας πολιτικός που κινείται πάνω από ιδεολογίες, που επιχειρεί συνειδητά να αξιοποιήσει στελέχη από αντίπαλους χώρους και ο οποίος επιδιώκει πρακτικές λύσεις χωρίς παρωπίδες και αγκυλώσεις.
ΤΑ ΝΕΑ
το μποστάνι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου