Τη γνώμη μου για την ΕΣΗΕΑ και τον τρόπο που πολιτεύεται την έχω ξαναγράψει: είναι η χειρότερη. Και με κάθε ευκαιρία δικαιώνεται. Εγινε και προχθές. Μη έχοντας τίποτα το ουσιαστικό να προτείνουν, κατέφυγαν και πάλι στη γνωστή «ασπιρίνη» της απεργίας. Για να δείξουν ότι κάτι κάνουν, ενώ ξέρουν ότι δεν κάνουν τίποτα.Και στο μεταξύ η κρίση βαθαίνει. Μετά την ιδιωτική τηλεόραση και την ιδιωτική ραδιοφωνία βρεθήκαμε να χάνουμε αναγνωστικό κοινό και διαφημιστικά έσοδα κι από τις δωρεάν διανεμόμενες εφημερίδες, αλλά και κύρος και αξιοπιστία από τον κάθε αδίστακτο «τηλεοπτικό αστέρα» που ευτελίζει το επάγγελμα με την ανευθυνότητα και τους ακροβατισμούς του.
Γι' αυτό και το ερώτημα που μοιραία ανακύπτει είναι αν είμαστε ή όχι σε θέση να κάνουμε κάτι το ουσιαστικό. Και φυσικά δεν εννοώ βλακώδεις απεργίες, οι οποίες τίποτα δεν προσφέρουν, αλλά σοβαρή και σε βάθος μελέτη των προβλημάτων, τα οποία αν δεν αντιμετωπιστούν όσο πιο γρήγορα γίνεται, θα οδηγήσουν κάποια στιγμή την έντυπη δημοσιογραφία με μαθηματική ακρίβεια στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Μόνο που η διαδικασία αυτή δεν είναι εύκολη και δεν διεκπεραιώνεται με μεγαλοστομίες για «μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις» και πορείες εκατό μέτρων. Θέλει σοβαρότητα, μεθοδικότητα κι αποφασιστικότητα. Θέλει, δηλαδή, άλλου είδους συνδικαλισμό, τελείως διαφορετικό απ αυτόν που ταλανίζει δεκαετίες τώρα την ΕΣΗΕΑ.
Και πάνω απ' όλα θέλει να καταλάβουμε επιτέλους οι δημοσιογράφοι πως ή θα επιδιώξουμε και θα διεκδικήσουμε έναν ουσιαστικότερο ρόλο στη διαδικασία της ενημέρωσης ή θα παραμείνουμε άβουλοι θεατές των όσων συντελούνται τα τελευταία χρόνια και τα οποία ούτε να τα επηρεάζουμε και, πολύ περισσότερο, ούτε να τα καθορίζουμε επιδιώξαμε ποτέ.
Μας αρκούσε πάντα να είμαστε άβουλοι θεατές όσων συνέβαιναν και να καταφεύγουμε σε ατελέσφορες αντιδράσεις.
Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος
bartzinopoulos@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου